Ord og samspel

For ei tid tilbake eg vart sitjande i lag med ein ukjend mann. Me var på møte på Frelsesarmeen, og då veit du at etterpå var det avsett tid til kaker, kaffi og godprat.

- Kor gammal er du, spurde han etter at me hadde pratt ei stund.

- Det går mot nitti, svarde eg og gøymde meg bak kaffikoppen. Sjølvsagt var det berre gap, eller ein «blødme» som dei seier på fint. Eg vona å få fram litt lått, eller i alle fall eit smil. Eg fekk berre mitt eige.

- Nei, det der trur eg ikkje, kom det tvilande frå andre sida av bordet. Eg, tosken, prøvde meg med litt tilleggsopplysningar, slike du veit me må skriva inn på alle skjema til det offentlege.

- Det starta den dagen eg vart fødd, sa eg, tok eit kakestykke til og trudde at i alle fall no skulle eg få den reaksjonen eg håpte på. Men forgjeves. Etterpå kom ikkje praten i gang att, og hadde me ikkje hatt nokre blide og pratsomme damer ved bordet, hadde det vorte ei lang kaffiøkt. Stakka

Og eg gjekk heim og var ein tapar. 

Kvifor? Jau, fordi ingen ville spela på lag med meg og vera med på leiken. For det å spela på lag, er viktig, både i fotball og elles. Tenk på det neste gong du ser «Dagsnytt 18». Ser ikkje du og at dei set der og sender «ball» til kvarandre? Spørsmål og svar flyg att og fram, og dommaren – «omforlatels» (som Stomperud 91 seier det), - programleiaren sjølvsagt, prøver å halda styr på leiken. Målet er setja lys på eitt eller anna i samfunnsdebatten, og å få fram kulturradikalarane og venstresida sine synspunkt. 

Me går sjelden åleine gjennom livet

Verbal lagidrett

Noko av det første eg lærde på journalistkurset, var å tenkja «nærleik i tid og rom». Det samsvarar med slagorda i daglegvarehandelen: «Ferskvare» er nærleik i tid, og «Nærkjøpt» geografisk. «Dagsnytt» er meir interessant enn det som hende i fjor, og lokalnytt viktigare enn det frå Langtvekkistan. 

Forklaringa er enkel: Me er alle sentrum av vårt eige verdsbilete og i vår eiga «verd». Derifrå breier interessa seg utover som ringar i vatnet, - gjennom tid og rom. Størst og sterkast i sentrum, mindre og veikare dess lenger vekk me kjem.

Sjølv ein eldring som eg er stadig oppteken med å syga til meg «siste nytt». Har eg ikkje anna å gjera, er det telefonen eller eit anna medium.  (Men eg held meg unna fjesboka og  liknande tvitring og kvitring. Slikt har eg ikkje tid til!)

I kovidåra, då me held smitteavstand til andre menneske, vart media rekna som «ikkje smitteberande». Resultatet vart heimekontor, og flytting frå papirmedia til internett og web. Det skulle halda oss smittefrie.

Men sanninga, ser du! 

Heilt frå eg var liten har eg likt «.., ser-du!». Ein av grannane heime sa støtt «sér’u», men slengen på orda får eg ikkje fram i skrift. Han eg tenkjer på, sputta skrå og avslutta med «sér’u» kvar gong han sa noko viktig!  Og det prøver eg med på no:

Pass opp for mediavirus!

Dette er virus som smittar over internett, og som Malwarebyte ikkje vernar mot. Her er to av dei som Web-en bokstaveleg talt nys ut over konsumentane:

1. Influensarvirusvirus

Eit eg mest har lese om, er influensarvirusvirus. Dette smittar sjeldan eldringar som meg, men derimot dei som i gamle dagar heitte «den oppveksande slekt». 

Viruset skal mutera like fort som kovid-viruset, og breier seg vilt. Verda over. Sjølve smitten er delvis gøymd og delvis synleg reklame for ting konsumentane «må ha».  Det er klede som er «in», sminker, estetisk kirurgi for å vera «kul» og «sinnsjukt tøff», og så vidare. Dei som spreier denne influensarinfluensaen, vert betalte etter kor mange «fylgjarar» dei har. Bakmennene og – kvinnene - tener betalinga inn att ved auka sal av varer og tenester.

Ein stakkar kan aldeles ta til tårene...

Ikkje det at eg bur i denne gata. Eg fortel det eg har høyrt av andre. Informasjonen finst i «media». «Lyg dei, så lyg eg», sa han far når det var noko han ikkje kunne «kavera» for. Slik med meg og, serdu.

2. Persontilpassa-reklame-viruset

Ein eller annan stad ute i det ukjende finst nokon som veit meir om meg enn eg vil dei skal vita. Byungane, den gongen dei kom «på landet» i sommarferien, lærde oss småstrilane ordtaket: «Sladrehank, du skal få bank». Det burde gjelda for internett og! Høyr berre her:

I fjor hadde eg ei stor og dyr tannvøla. (Au!) Etter det får eg stadig reklame for tenner på stift! Og eg som trudde det berre var tannlegen som fekk innsyn kvar gong eg gapte? Han har vel ikkje fortalt nokon at eg ynskjer meg eit par «molares» skrudd i kjakebeinet? 

I min alder, - eg er på veg mot nitti, hugsar du, får eg stadig reklame for medisin mot vasslating om natta. Sidan kona døydde på vårparten i fjor, rekna eg med at ingen visste om uvanen. Det plagar i alle fall ingen andre enn meg sjølv! Kven har sladra?

Viruset går heller ikkje berre etter alder og «sannsynlige svakheter» (inkludert viagra med eller utan resept). Det angrip på alle område. Eg vølte litt på huset i fjor. Skifte nokre kledningsbord mellom anna. Etterpå dukka det opp reklame for bygningsfirma og bygningsartiklar! «Du vet ikkje hvor billig det er….». 

Kven der ute i den store vide verda veit alt dette om meg? Og korleis kan denne reklamen koma frå firma i mitt relative nærområde?

Om eg les «Jerusalem Post» frå Israel eller «ABC-color» frå Paraguay, spelar ingen rolle. Viruset dukkar opp som uunngåeleg dråpesmitte, alltid klar til å influensra meg.

«Jerusalem Post» er på engelsk og «ABC color» på spansk, men reklamen er på norsk. Er ikkje det rart?

Mediavirusvirusvaksine ?

Eg har fått eitt råd for å unngå smitten: «Kutt ut Web-en!»  Det høyrest logisk ut, men det er for drastisk i mitt tilfelle. Det er som å seia: Du kan lett sikra deg mot luftboren smitte: Slutt å pust! 

Kva kan ein stakkar seia til slikt?

---------------- 

Det er ikkje lov å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg!