Ryttaren på den kvite hesten

Det sjette kapitelet i openberringa Johannes fekk på Patmos, viser til hendingar som skjer nede på jorda. Oppe i himmelen ser han Lammet bryta segl etter segl, og i det dei fire første segla vert brotne, høyrer han «ei røyst som toreslag» som ropar «Kom!» Men dei som kjem, og det dei gjer, er knytt til jorda her nede hjå oss.

Lite truleg at han reid på ein norsk fjording?

Dei tre siste er lette å kjenna. Der dei rir fram, spreier dei krig, svolt, pest og død. Men desse ulukkene har fylgt menneskeslekta heilt frå skapinga. Det Johannes fekk sjå, er derfor ikkje noko nytt i hans samtid, og heller ikkje i vår. Derimot er det naturleg å tru at i endetida vil alt det vonde koma i sterkare grad enn før. Bibelen samanliknar utviklinga med fødselsvear. Og sjølv me karane veit at rier startar svakt, men aukar meir og meir både i styrke og frekvens heilt til barnet er født.

Sidan dei tre siste ryttarane skaper liding og død, så det er naturleg å sjå på dei som vonde, demoniske krefter som får meir og meir makt i verda vår.

Men kva eller kven symboliserer ryttaren på den kvite hesten?

Hestar har vore viktige både i krig og fred!

Berre i eitt enkelt vers (kap.6,2) skriv Johannes om han. Som før nemnt, er det mektige menn som i kunsten vert representert som ryttarar på kvite hestar. I tillegg står det at han fekk «ein sigerskrans, og med siger drog han ut for å sigra»(Op 6:2c), noko som understrekar  inntrykket.
Johannes fortel at denne ryttaren «hadde ein boge». No er ikkje bogen i seg sjølv farleg, men han gjer ryttaren i stand til å senda ut drepande pilar. I motsetning til sverd, øks og spyd, opererte bogeskyttarane på avstand frå det eller den dei skaut på! Ja, den dei sikta på, var kanskje ikkje ein gong klar over at dei vart angripne!
Men sidan Johannes her ser inn i den åndelege verda, er det naturleg å sjå korleis «pilar» vert omtalt biletleg i Bibelen

«Pilen» som symbol

I bibelsk symbolbruk er pilar våpen som både Gud og den vonde har i sine kogger, og det vert omtalt tre slag: «vanlege» pilar, giftpilar og brannpilar. Her er nokre eksempel på korleis Gud brukar sine «pilar»:

5. Mos.(Deut.) 32,23 viser til Guds straff for dei ugudelege: «Eg vil la ulukker hopa seg opp om dei og bruka opp pilene mine mot dei».
    Job klagar over lagnaden sin og seier: «Piler frå Den veldige sit i kroppen, gifta deira tek mi kraft; redsler frå Gud samlar seg mot meg.» (Job 6:4).
    David skriv i den sjuande salmen: «Dersom nokon ikkje vender om, vil han (Gud) kvessa sverdet, spenna bogen og sikta, gjera sine drepande våpen klare og setja fyr på sine piler. (v. 13-14. «Gud» sett inn her for å visa samanhengen).

Tilsvarande bruk av «pilar» finn me og frå dei og den vonde (Djevelen): 

David seier: «For sjå, dei lovlause spenner bogen og legg si pil på strengen; i mørkret vil dei skyta på dei ærlege av hjartet.» (Sal 11:2).
    Og: «Gøym meg for banden av valdsmenn, for hopen av dei som gjer urett. 4  Dei kvesser si tunge som eit sverd og siktar inn pilene, dei beiske orda. 5  Frå bakhald vil dei skyta den skuldlause. Brått skyt dei han, dei er ikkje redde.» (Sal 64:3-5).
    Ein annan stad står det: «Herre, berg meg frå lepper som lyg, frå tunger fulle av svik! 3  Kva skal han gje deg, du svikefulle tunge, kva meir skal han la deg få? 4  Stridsmannens kvasse piler og brennande kol frå gyvelbusken!» (Sal 120:2-4).

Til slutt Paulus si oppfordring til dei truande i Efesus:  «

Golvmosaikk i Nidarosdomen er "ryttaren" er ytstyrt med tysk hjelm!

Ta difor heile Guds rustning på, så de kan gjera motstand på den vonde dagen, vinna over alt og bli ståande. 14 Så stå då fast: Spenn sanninga til belte om livet, ta rettferda til brynje, 15 og snør fredens evangelium til skor på føtene, så de er klare til å gå. 16 Lyft trua høgt til skjold i alt som hender! Med det kan de sløkkja alle brennande piler frå den vonde. 17 Ta frelsa til hjelm, og grip Andens sverd, som er Guds ord. 18 Gjer dette i bøn, og legg alt fram for Gud! Be alltid, i Anden! Vak og hald ut i bøn for alle dei heilage.» (Ef 6:13-18). (Uthevinga gjort her).
 

Desse sitata viser at både dei gode kreftene i livet, dvs. Guds side, og dei vonde kreftene, dvs. Djevelen si side, brukar piler som våpen. Og då ryttaren på den kvite hesten rir først i eit fylgje som spreier død og liding, rir han utan tvil på Djevelen si side den åndelege striden som me – og alle menneskje – er ein del av enten me vil eller ikkje…

Slik i alle fall eg forstår det….

--------------------- 

Merk: Alle sitata frå Bibelen er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve.

------------ 

Det er ikkje lob å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.







 

 Introduksjonen til det store endetidspanoramaet?

I stykket eg har referert frå Jerusalem Post (JP), står ryttarane på dei fire hestane som introduksjonen til det som skal koma. I det dei fire første segla på bokrullen vert brotne, kjem ryttarane fram. Det er derfor naturleg å tenkja slik skribenten gjer: Det som skjer i Ukraina og verda nett no, var det det profeten såg for bortimot to tusen år sidan? 

Uansett, i openberringsboka Johannes skreiv, er avsnittet om dei fire ryttarane berre ei innleiing til det som kjem. Ser me på heile boka, er ho ikkje ei vidfemnande og kronologisk framstilling av hendingar. Det verkar meir som om fokus blir flytt og viser oss forskjellege scener eller rekkjer av hendingar. Eller, som eg har nemnt før, profeten ser berre forskjellege toppar innover i framtidslandskapet.

Faksimile av biletet Jerusalem Post brukar i stykket eg refererer til her.

Dei fire ryttarane, kven er dei?

Bibelen fortel ikkje kvar dei fire ryttarane kom frå. Ved kvart nytt segl som vert brote, høyrest ein sterkt «Kom», og apostelen «såg» dei som kom til synes. Men det vert ikkje gjeve noko forklaring på kven ryttarane er. Ut frå samanhengen er det grunn til å tru at dei er åndelege vesen som «fekk makt» til å gjennomføra det dei reid ut for å gjera. Det dei gjer, fører til liding og død, så gode åndsmakter kan dei ikkje representera.

Kvar rir dei?

Me veit ut frå kapittel fire, at Johannes alt var i himmelen då han fekk sjå dette. Han kom opp der for å sjå «det som deretter skal henda». (4,1). Det han så skriv i kapittel fire og fem, er om det har han fått sett så langt. Me lærer at bokrullen (kapittel 5,1) og han som bryt segla, er i himmelen. Der oppe vert segla brotne så ryttarane kjem fram, men deira aksjonsområde er jorda og menneska. Dei fire ryttarane rir med andre ord omkring mellom oss her nede! 

Han på den raude hesten, får makt til å ta freden vekk frå jorda. Resultatet er at mange menneske misser livet. Reiskapen hans, er «eit stort sverd», noko som kan indikera at det er våpen som fører til liding og død der han rir fram..

Han på den svarte hesten, får makt over matkornressursane. Hans reiskap er ei skålvekt, det vil seia den vekttypen som vert brukt til å vega ut relativt små mengder. Matkornet vert seld til skyhøge prisar, men olje og vin får han ikkje «skada»(v.6,6). 

Her er nemnt to vareslag som vert målt opp på forskjelleg vis. Matkornet selt på vekt, olje og vin med litermål. Likevel trur eg ikkje at det er målemetoden som er av gjerande i denne saka, men heller at det er varer som vert produserte på forskjellege stader på jorda. Dermed kan det vera aktuelt å tenkja at ikkje alle område på jorda skal verta like hardt råka, eller at ikkje alle område på jorda lir like mykje under mangelen av matkorn.

Han på den gulbleike hesten i) heiter «Døden», og i hans fotspor fylgde dødsriket. Dei spreier død på same måte som dei to føregåande, og i tillegg kjem pest og «villdyra på jorda». Dermed vert aksjonsområdet for dei vonde kreftene, utvida endå meir.

Dei fekk makt over «fjerdedelen av jorda», står det. Om «fjerdedelen» står for ein geografisk eller statistisk storleik, vert det ikkje sagt noko om. Om det er statistisk, slik eg nemnde i bloggen sist, endar me opp med ei viss menneskemengde. Om det er snakk om ein geografisk storleik, er det spørsmål om dette er ei samla blokk som t.d. ein verdensdel, eller det er snakk om mindre område spreidd utover heile kloden.

Når rir dei omkring?

Når ein les teksten, kan ein lett tenkja at dette er noko nytt som skjer, og at «no først» stormar dei fire hestane ut over jorda. Men når me ser på kva område dei har fått makt over, så kjenner me att, i alle fall når det gjeld dei tre siste. Krig, svolt og pest og menneske drepne av villdyr, har eksistert nesten heilt frå skapinga i Genesis (1.Mosebok). Han på den kvite hesten som «vert gjeve ein sigerskrans» og som brukte pilar som våpen, er derimot vanskeleg å plassera, i alle fall direkte. Men dei tre andre, har utan tvil ridd i mange tusen år før vår tid.

Men om dette ikkje er noko nytt i menneska si soge, kvifor viser Gud Johannes dette for at alle som ynskjer å vera Guds «tenarar», skulle vita om det? ii)

For meg ser denne profetien ut som eit bakteppe for det som skal skje vidare utover i openberringsboka. Eg trur derfor ikkje slik skribenten i JP og mange trur, at dette er noko som først skjer i vår tid. Det vonde har vore i verda sidan syndefallet, men i den siste tid skal det nå høgder som verda aldri før har sett. Som Jesus sa det:

«For i dei dagane skal det koma ei trengselstid som det aldri før har vore, frå Gud i opphavet skapte verda og fram til no, og som det aldri meir skal bli. 20 Og gjorde ikkje Herren dei dagane kortare, så vart ikkje noko menneske frelst. Men for deira skuld som han valde ut, har han gjort dei dagane kortare». (Mark 13:19-20)

Det godt at det er Lammet som har siste ordet også over endetida. For den som har funne frelsa i det han gjorde for oss på Golgata.

--------------

i) Fargen på denne hesten vert forklart på litt forskjelleg måte. KJ brukar «pale», dvs. «bleik». DHS omset med «a pallid, sickly looking horse». TLV brukar “a horse, pale, greenish gray”. New Living Translation (NLT) brukar “a horse whose color was pale green”.

ii) Opb.1,1.

---------------------- 

Merk at det er ikkje lov å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

 Me går ei vond tid i møte

Me har all grunn til å verta redde når me les det Bibelen fortel om «endetida». Naturen skal verta øydelagt, men og dei politiske og mellom-menneskelege systema som verda vår byggjer på. Aldri, heilt frå skapinga, har jorda vår opplevt slike katastrofar som dei som Bibelen teiknar for oss.

Sjå opp!
(Statue i kyrkje i Trondheim)

Kven kan me setja vår lit til?

Som me har lese, så profeterte Jesus om endetida, og han sa mellom anna til sine: 

«Men når dette tek til å henda, skal de retta dykk opp og lyfta hovudet! For då skal de snart setjast fri.» (Luk 21:28).

Med dette minner han oss om at det som kjem, også er starten på noko nytt og betre! Han samanliknar og endetida med ein fødsel. Med andre ord: Det vert lidingar og prøvingar, men etterpå glede og lukke. Etter det som vert kalla «den store trengsel», kjem først tusenårsriket. Etter ein domsperiode, lovar Herren sine ein ny himmel, ei ny jord og eit nytt Jerusalem der sorg og død ikkje finst.

Jesus styrer utviklinga i endetida

Svaret er enkelt. Apostelen Johannes på øya Patmos, fekk sjå inn i himmelen. Han skriv:

«Då såg eg ein mektig engel som ropa med høg røyst: «Kven er verdig til å opna boka og bryta segla?» 3 Men korkje i himmelen eller på jorda eller under jorda var det nokon som kunne opna boka eller sjå i henne.» (Op 5:2-3).

Då gret Johannes sårt, men ein av dei eldste sa: «Gråt ikkje! For løva av Juda-stammen, Davids rotskot, har sigra og kan opna boka med dei sju segla. 6. Og eg såg eit lam som stod midt på trona, mellom dei fire skapningane og i krinsen av dei eldste, og det såg ut som lammet var slakta. Det hadde sju horn og sju auge, og auga er dei sju Guds ånder som er utsende over heile jorda.» (Op 5:5b-6)

Jesus Guds lam

Lammet
(Moderne kunst i Nidarosdomen).

Apostelen Johannes hadde sjølv skrive ned det døyparen Johannes vitne: «Sjå, Guds lam, som ber bort synda i verda!» (Joh 1:29b). Apostelen skreiv og til dei truande i Korint: «For vårt påskelam er slakta, Kristus.» (1Kor 5:7b).

Og no, som fange på Patmos, fekk han sjå Jesus som den som til slutt skal styra utviklinga, både endetida for denne jorda vår, og det kjem etterpå!

Men Jesus er mykje meir enn offerlammet

Johannes såg Lammet, men og mykje meir. Jesus er oppfyllinga av Guds lovnader til jødefolket: Han er løva av Juda stamme og Davids rotskot, med andre ord den Messias som jødane har venta på gjennom fleire tusen år! Som ein fullkomen perfekt slipt diamant, står Jesus fram i Bibelen sine bøker under mange namn. Som kvar fasett i diamanten har sin eigen glans, viser alle Jesu namn forskjellege sider av han og gjerninga hans. Johannes ser ikkje lenger den enkle læraren frå Galilea som dei hadde vandra saman med i tre år. Nei, alle dei eigenskapane og namna Jesaja nemner i jule-teksten (Jes.9): Underfull rådgjevar, Veldig Gud, Evig Far, Fredsfyrste, han som har herreveldet over jorda og styrer ut frå Davids tru ne, og med fleire. I han er oppfylt, ikkje berre alle lovnadane til jødane, men og dei til oss ikkje-jødar!

Den himmelske lovsongen

Det er derfor ikkje rart at livsvesna og dei eldste fell ned for han og syng: «Verdig er du til å ta imot boka og bryta segla på henne. For du vart slakta, og med ditt blod har du frikjøpt for Gud menneske av alle stammar og tungemål, av alle folk og folkeslag.» (Op 5:9).

Og englane stemmer i: «Verdig er Lammet som vart slakta, verdig til å få all makt og rikdom, visdom og styrke, ære og pris og takk.» (Op 5:12)

Ein ny tidsepoke

Med dette har ein ny periode starta, og den gjeld både i himmelen og på jorda. Jesus hadde sagt at ikkje-jødar skulle trø ned Jerusalem inntil «deira tid var ute»(Luk.21,24). Og når det gjeld frelsa, så skriv Paulus til dei truande i Roma, at det er sett eit tal på kor mange ikkje-jødar som skal verta frelst (Rom,11,25).

Dei omlag to tusen åra som har gått sidan Jesus døydde og stod opp att, vert av mange kalla for «nådetida». Det vil seia at kven som vil kan koma til Gud, erkjenna syndene sine og verta frelste ved Jesu blod.

Tida som kjem etter det me les i openberringsboks sitt femte kapittel, kan me samanlikna med perioden regnet i syndefloda trong til vatnet dekte heile jorda. Me kan og samanlikna det med tida som gjekk frå Moses gjekk til Farao med bodet til Gud, til Farao og heile hæren hans låg drukna i Raudehavet.

---------- 

Bibelsitata er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve.

Merk: Det er forbudt å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Det går mot natt....

 Me går ei mørk tid i møte

Me har all grunn til å kjenna oss redde når me les det Bibelen fortel om «endetida». Naturen skal verta øydelagt, men også dei politiske og mellom-menneskelege systema som verda byggjer på. Aldri, heilt frå skapinga, har jorda opplevt slike katastrofar som dei som Bibelen fortel om no.

Kven kan me setja vår lit til?

Som me har lese, så profeterte Jesus om endetida, og han sa mellom anna til sine: 

“Men når dette tek til å henda, skal de retta dykk opp og lyfta hovudet! For då skal de snart setjast fri.” (Luk 21:28).

Med dette minner han oss om at det som kjem, også er starten på noko nytt og betre! Han samanliknar og endetida med ein fødsel. Med andre ord: Det vert lidingar og prøvingar, men etterpå glede og lukke. Etter det som vert kalla «den store trengsel», kjem først tusenårsriket. Etter sin nye prøveperiode, lovar Herren sine ein ny himmel, ei ny jord og eit nytt Jerusalem der sorg og død ikkje finst.

Kven styrer utviklinga av den tida me går inn i?

Svaret er enkelt. Apostelen Johannes på øya Patmos, fekk sjå inn i himmelen. Han skriv:

«Då såg eg ein mektig engel som ropa med høg røyst: «Kven er verdig til å opna boka og bryta segla?» 3 Men korkje i himmelen eller på jorda eller under jorda var det nokon som kunne opna boka eller sjå i henne.» (Op 5:2-3).

Då gret Johannes sårt, men ein av dei eldste sa: «Gråt ikkje! For løva av Juda-stammen, Davids rotskot, har sigra og kan opna boka med dei sju segla. 6. Og eg såg eit lam som stod midt på trona, mellom dei fire skapningane og i krinsen av dei eldste, og det såg ut som lammet var slakta. Det hadde sju horn og sju auge, og auga er dei sju Guds ånder som er utsende over heile jorda.» (Op 5:5b-6)

Jesus døydde ein gong for alle, og no  trengst det ikkje fleire offer. Det Han gjorde, var nok!

Jesus Guds lam  Apostelen Johannes hadde sjølv skrive ned det døyparen Johannes vitne om: «Sjå, Guds lam, som ber bort synda i verda!». (Joh 1:29b). Apostelen skreiv og til dei truande i Korint: «For vårt påskelam er slakta, Kristus.» (1Kor 5:7b).

Og no, som fange på Patmos, fekk han sjå Jesus som den som til slutt skal styra utviklinga, både endetida for denne jorda år, og det kjem etterpå!

Men Jesus er mykje meir enn offerlammet

Johannes såg Lammet, men og mykje meir. Jesus er oppfyllinga av Guds lovnader til jødefolket: Han er løva av Juda stamme og Davids rotskot, med andre ord den Messias som jødane har venta på gjennom fleire tusen år! Som ein fullkomen perfekt slipt diamant, står Jesus fram i Bibelen sine bøker under mange namn. Som kvar fasett i diamanten har sin eigen glans, viser alle Jesu namn forskjellege sider av han og gjerninga hans. Johannes ser ikkje lenger den enkle læraren frå Galilea som dei hadde vandra saman med i tre år. Nei, alle dei eigenskapane og namna Jesaja nemner i jule-teksten (Jes.9): Underfull rådgjevar, Veldig Gud, Evig Far, Fredsfyrste, han som har herreveldet over jorda og styrer ut frå Davids trune, og med fleire. I han er oppfylt, ikkje berre alle lovnadane til jødane, men og dei til oss ikkje-jødar!

Den himmelske lovsongen

Det er derfor ikkje rart at livsvesna og dei eldste fell ned for han og syng: «Verdig er du til å ta imot boka og bryta segla på henne. For du vart slakta, og med ditt blod har du frikjøpt for Gud menneske av alle stammar og tungemål, av alle folk og folkeslag.» (Op 5:9).

Og englane stemmer i: «Verdig er Lammet som vart slakta, verdig til å få all makt og rikdom, visdom og styrke, ære og pris og takk.» (O
p 5:12)

Som desse endene frys og ventar på våren, kan
Guds folk sjå fram mottusen år med fred...

Ein ny tidsepoke

Med dette har ein ny periode starta, og den gjeld både i himmelen og på jorda. Jesus hadde sagt at ikkje-jødar skulle trø ned Jerusalem inntil «deira tid var ute».(Luk.21,24). Og når det gjeld frelsa, så skriv Paulus til dei truande i Roma, at det er sett eit tal på kor mange ikkje-jødar som skal verta frelst (Rom,11,25).

Dei omlag to tusen åra som har gått sidan Jesus døydde og stod opp att, vert av mange kalla for «nådetida». Det vil seia at kven som vil kan koma til Gud, erkjenna syndene sine og verta frelste ved Jesu blod.

Tida som kjem etter det me les i openberringsboks sitt femte kapittel, kan me samanlikna med perioden regnet i syndefloda trong til vatnet dekte heile jorda. Me kan og samanlikna det med tida gjekk frå Moses gjekk til Farao med bodet til Gud, til Farao og heile hæren hans låg drukna i Raudehavet.

............................ 

Bibelsitata i denne bloggen er tekne frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve.

Det er forbode å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

 Offeret i den jødiske tempeltenesta

Då første året av øydemarksvandringa var over, fekk jødane ny instruks om påska og påskelammet (Numbers / 4. Mos. 9). Her er det interessant å merka seg at også ikkje-jøden som budde mellom dei og ville vera med om påskelammet, skulle ta del i feiringa på lik linje med jødane. «Ei og same ordning skal gjelda for dykk, både for innflyttaren og for den som er fødd i landet». (v.9b).i

Det skulle vera eit årsgammalt lytelaust lam...

I Leviticus (3. Mos.) har Gud gjennom Moses forklart gudstenesta og ofringane knytt til Tabernaklet, ei ordning som vart vidareført i den perioden jødane hadde eit tempel å gå til. Her finn me ordninga for den store soningsdagen, «I den sjuande månaden, på den tiande dagen,…» (16,29b).

Her er det ikkje eit lam som vert ofra, men to bukkar som vart skilde ved loddkasting. Den eine «syndebukken» vart ofra etter at øvstepresten hadde ofra ein «syndofferokse» for seg og sine. Etterpå vart den første bukken slakta og blodet bore inn i heilagdomen «til soning». Då måtte øvstepresten vera den einaste inne i heilagdomen. Han gjekk åleine inn i det høgheilage til paktskista og nådestolen og gjorde soning for syndene til heile folket.

Den andre «syndebukken», skulle sendast ut i øydemarka til Asasel ii. Men først skulle øvstepresten «leggja begge hendene på hovudet til bukken og sanna over han heile skulda til israelittane, alle lovbrota og syndene deira. Han skal leggja dei på hovudet til bukken. Så skal han la ein mann som står ferdig, senda han ut i ørkenen». (v.16,21)

Det skal vera «ei evig ordning» for både jødane og innflyttarane (v.29). Og det sentrale i alle desse ofringane, var blodet. Det var nok derfor og at Gud nedla totalt forbod mot å eta blod. (Levitikus / 3. Mos 7,26 og Ap. 15, 28-29).

Den eine vart ofta, den andre sende ut..

Korleis kan me forstå dette?

Som ikkje-jøde er det eit hav av ting eg ikkje veit eller forstår. Men Det nye Testamentet gjev meg visse indikasjonar: 

Først er øvstepresten eit bilete på Jesus. Hebr.9,7 viser til den store soningsdagen, og i kap. 7 vert Jesus omtalt som øvsteprest i eit evig prestedømme, og : «Han treng ikkje, som andre øvsteprestar, bera fram offer kvar dag, først for sine eigne synder og så for syndene til folket. For offeret bar han fram éin gong for alle då han ofra seg sjølv». (v.27).

Forfattaren av brevet til hebrearane seier Jesus var både øvsteprest og offer. Det er nok og forklaringa på øvstepresten måtte vera åleine i tabernaklet  / templet på den store soningsdagen, for i Det nye testamentet står Jesus som den einaste av alle menneske som kunne skaffa syndarane tilgjeving: «Det er ikkje frelse i nokon annan, for under himmelen er det ikkje gjeve menneska noko anna namn som vi kan bli frelste ved.» (Apg 4:12).

Men kva då med «syndebukken» som vart send ut i øydemarka?

Kanskje svaret ligg i «utsendinga» av bukken. Jesus sende ut sine representantar (læresveinane), og sa «Sjå, eg sender dykk ut som sauer mellom ulvar. Ver listige som ormar og uskuldige som duer!» (Matt 10:16).

Etter tre år i Jesu nærleik, måtte det verkeleg vera å koma ut i «øydemarka» når dei skulle greia seg åleine! Paulus, som lærde å kjenna Jesus på eit seinare tidspunkt, vart og utsend av Jesus (Ap.9,15). Han forklarar sitt tilhøve til Kristus for galatarane slik: 

«19 Ved lova døydde eg bort frå lova, så eg kan leva for Gud. Eg er krossfest med Kristus; 20 eg lever ikkje lenger sjølv, men Kristus lever i meg. Og det livet eg no lever som menneske av kjøt og blod, det lever eg i trua på Guds Son, som elska meg og gav seg sjølv for meg.» (Gal 2:19-20).

Kan forklaringa på utsendinga av «syndebukken» vera at Gud på den måten ville visa at syndene var tilgjevne ved blodet til den bukken som var død? At denne andre «syndebukken» fekk leva fordi den første alt var død? 

Då kan me forstå at Paulus reiste og vitna om at Kristus var død for han, og no levde han eit nytt liv i Kristus: « ..i trua på Guds Son, som elska meg og gav seg sjølv for meg.» (v. 20c).

Dreg eg teksten «for langt», synest du? 

Ikkje veit eg. Det eg veit ut frå det Gud sjølv viser oss i sitt ord, er at innhaldet i Det gamle testamentet heng uløyseleg saman med det som står i Det nye testamentet.

Det skulle og berre mangla. GT var då den Bibelen Jesus og apostlane bygde læra si på!

i Bibelsitata er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve.

ii I Talmud vert ordet omsett med «ulendt fjellområde», men i forteljartradisjonen er det ein fallen engel eller øydemarksdemon. (Asasel – Store norske leksikon (snl.no)

---------------