Bibelsk bakgrunn for endetida

Før me går inn på profetiane om endetida, til dømes Opb.6, er det viktig å ha det historiske perspektivet i tankane. Mange spør «Korleis kan ein kjærleg Gud vera så hard og gjera så mykje vondt?»  

Kva er svaret?

For min del går det tilbake heilt til Exodus (2. Mos). Jødefolket hadde vakse frå å vera ein liten nomadisk stamme, til eit folk på rundt rekna to millionar. Det me veit om livssituasjonen og lidingane deira, finn me i dei tre første kapitla i den boka. Dei hadde ropt til Abrahams, Isaks og Jakobs Gud, og han hadde høyrt deira rop. No hadde han stige ned for å fri dei ut.

På same måte som eksempla i den førre bloggen, stod både jødane og det egyptiske samfunnet framfor eit klimaks som Exodus skildrar for oss. Farao, gav ordre om at alle gutebarn skulle drepast. Han prøvde på den måten å hindra at folket skulle veksa og verta sterke. 

I kapittel 3 får Moses eit møte med Gud i ein klungerbusk som ikkje brenn opp: 

Påskelammet var eit årsgammalt lam frå saueflokken.

"7 Og Herren sa: Eg har så visst sett nauda til folket mitt i Egypt. Eg har høyrt klageropa deira over slavefutane, og eg veit kva dei lid. 8 No har eg stige ned for å fri dei ut or egyptarhanda. Eg skal føra dei opp frå dette landet til eit godt og vidt land, eit land som flyt med mjølk og honning." (v.7-8b).i

Etter alle plagene Gud sende, kjem så det store klimaks i kapittel 12. For å hjelpa jødefolket, forklarar Gud nøye korleis dei skal gå fram for å verta frie. Først skal dei slakta eit lam for kvar husstand, og så kjem to viktige ting:

1: Dei skulle gjera seg reiseklare: "På denne måten skal de eta det: Med belte om livet, med sko på føtene og med stav i handa. Og de skal eta det i hast, det er påske for Herren». (v.11)

2: Dei skulle halda seg bak blodmerkte dørar: «Så skal dei ta av blodet og stryka på begge dørstolpane og på den øvste dørbjelken på dei husa der dei et det.» (v.7)

Den same natta gjekk dødsengelen gjennom Egypt. I alle hus der blodmerket mangla, vakna dei opp til sorg og død, uansett om dei var jødar eller ikkje, og uansett kva argument dei hadde brukt for ikkje å lyda. Dei som hadde innretta seg etter den beskjeden dei hadde fått, var både reiseklare og trygge.

Guds dom over Egypt

Det Exodus (2. Mosebok) teiknar for oss her, er ei domsscene på linje med syndefloda og øydelegginga av Sodoma og Gomorra. No heldt Gud dom over Farao og folket hans, og over dei gudane egyptarane trudde på og sette sin lit til. (v.12,12). Som på dei andre stadane der Bibelen viser oss slike domsscener, skjer det ut frå den uforanderlege sanninga: Gud som skapte alt og heldt alt oppe med si kraft, gjev sitt Ord for at dei som trur og innrettar seg etter det, skal vera trygge og ha framtid  og von.

Og som alltid: Gud heldt det han lovar. Det fattige jødefolket som hadde vore underlagt tvang og misbruk, reiste ut frå Egypt med store rikdomar i bagasjen. Då dei litt seinare stod på andre sida av Raudehavet, kunne dei takka Gud fordi Farao og hans hær var utraderte. Gudane han og egyptarane hadde sett sin lit til, var makteslause i møtet med den levande Gud!

Deretter starta det me gjerne kallar «øydemarksvandringa». Sanninga er at opplevinga på Sinai og erfaringane gjennom lange år og vanskelege kår, sveiste folket saman. Frå då og i all framtid vart dei Toraens eller Lovens folk, paktsfolket framfor alle andre på denne jorda. Den pakta gjeld også i Johannes’ openberring! 

Det som frelste  den natta i Egypt                    

Påskelammet!  Det var slakta, og dei lydige gjorde som Gud hadde sagt.  Derfor vakna eit reiseklart folk bak blodmerkte dørstolpar. Oppskrifta er den same som for Abraham: «Han trudde Gud, og det vart rekna han til rettferd.» (Gal 3:6b). Så enkelt var det.

Alle andre vakna til sorg og død fordi dei ikkje hadde teke på alvor det Gud hadde sagt. Farao og folket hans kunne ha bøygt seg for det Gud sa dei gjennom Moses, men dei gjorde det ikkje. No var det for seint….

Kva er svaret på spørsmålet eg innleidde dette innlegget med?

Gud skapte menneska og gav dei sin  stad å vera der dei hadde det godt på alle måtar. Han forklarde og korleis dei skulle kunna leva lukkelege der. Men, som me veit, valde Adam og Eva å gjera mot Guds vilje, og som resultat kom liding, ulukker og drap inn i verda.

Men Gud snudde ikkje ryggen til og tenkte "Til pass åt dei...". Han viste - og viser oss som lever i dag,  korleis me kan sleppa unna dei straffedomane som må koma over jorda. Svaret er det same som for jødane den natta i Egypt: 

Tru det Gud seier, og innretta seg etter det...

-----------

i Eg brukar bibelsitat frå «Norsk Bibel», nynorsk utgåve.

---------------

Det er ikkje lov å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

 Ein ny start

Syndefloda markerte slutten på noko som hadde vore, og starten på noko nytt. 

Noa hadde arbeidd og forkynt gjennom ein lang byggeperiode. Han forkynte sikkert og med han samla for til alle dyra, fekk stua stort og smått på kvar sin plass, og fram til Gud stengde døra. (2. Pet.2,5). Dermed vart ein epoke i verda si soge avslutta.

Etter flaumen starta folketalet å gå opp att. Alt hadde starta med to, Adam og Eva. No vart det å starta på nytt med åtte. Frå dei skulle alle kontinent fyllast.

Det store spørsmålet

Hadde menneska lært noko av katastrofen som Gud sende over jorda? Svaret er enkelt: Nei! Synda  overlevde og breidde seg i kvar ny generasjon og i kvart nytt område. For all ettertid skal regnbogen i stå i skya med sine sju, lysande fargar, sa Gud. Sju er Bibelen sitt tal for det fullkomne, og regnbogen er eit vitnemål om den Allmektige og Guds fullkomne vilje.

Eit nytt initiativ

Gud vil gjeva oss og verda ein ny start...

Så kjem dagen då Gud tek endå eit initiativ for å frelsa den ulydige og villfarne menneskeslekta. Han valde ut Abraham og knytte seg sjølv til ein person, ei slekt, eit folk og eit land. Det finn me i Genesis (1. Mos.) 12:

 «1 Og Herren sa til Abram: Drag bort frå landet ditt og ætta di og frå farshuset ditt til det landet som eg vil syna deg. 2 Eg vil gjera deg til eit stort folk. Eg vil velsigna deg og gjera namnet ditt stort, og du skal verta til velsigning. 3 Eg vil velsigna dei som velsignar deg, og den som forbannar deg, vil eg forbanna. Og i deg skal alle ætter på jorda velsignast.» (12:1-3).ii

Som Noa og hans familie fekk ein ny start,  fekk Abraham ein ny start i eit nytt område. Deler av det heiter i dag Israel. Gud slo fast at han skulle få eit stort namn, verta velsigna og i tillegg verta til velsigning. 

Gud såg dermed forbi Abraham og etterkomarane hans. For oss ikkje-jødar opna han ein veg til velsigning og til forbanning, nett som han i Edens hage hadde gjort det klart for menneska kva som var rett og kva som var gale. Det nye valet no stod mellom velsigning og forbanning: «Eg vil velsigna dei som velsignar deg, og den som forbannar deg, vil eg forbanna. Og i deg skal alle ætter på jorda velsignast.» (12,3).

Adam og Eva, og alle me som lever i dag, må velja mellom rett og gale. Genesis 12 tvingar oss til å velja vår relasjon til Abraham og hans etterkomarar. Der er berre to alternativ, velsigning eller forbanning. Som med synd og nåde, er det ikkje spørsmål om kva me meinar eller trur. Me, som menneskje, har berre retten å velja. Premissane har Gud lagt fast. Me må innsjå at rett val, fører til det som godt er. Feil val, til det motsette. Eller som Paulus skriv: «Far ikkje vilt! Gud lèt seg ikkje spotta! Det eit menneske sår, det skal han òg hausta». (Gal. 6:7).

Ein som gjorde eit feil val

Det går mot natt..

Genesis /1.Mos fortel om at Abraham tok med seg brorson sin, Lot, då han forlet familien for å dra til landet Gud hadde lova han. Kanskje det var ein feil Abraham gjorde, ikkje veit eg. Men det førde til eit punkt der dei to måtte skilja lag. Me finn det i Genesis (1. Mos.) 13. Lot fekk  første valet. 

Abraham sa: «Dreg du til venstre, så dreg eg til høgre. Dreg du til høgre, så dreg eg til venstre». (13:9c).

Og Lot valde det som materielt såg best ut. Nedre delen av Jordansletta var «som ein Herrens hage», flatt, fint og med rikeleg vatn. Der ville han bu og lata buskapen auka og breia seg utover. I dag hadde me sagt at det var «som å vinna i Lotto». 

Han fekk sjansen, tok han og vart både velståande og mektig. Han fekk makelegare dagar enn å gjeta sauer og andre dyr i tørre halvørkenområde. No var han fri villdyr og vanskeleg terreng som var ei utfordring både dag og natt. 

Men korleis gjekk det med han? Eg reknar med du veit svaret. Det står i Genesis (1. Mos.) 19.

Når det gjeld endetida, - vår nære framtid, så viser ho oss eit panorama som overgår alt det som verda til no har gjennomlevt. Me går mot ein katastrofe både for  menneske og for kloden me bur på. Men som i Noas tid, har Gud ein plan og ein ny start klar:  Først kjem tusenårsriket, og så ein ny himmel og ei ny jord. Med andre ord ein ny start både for oss menneske og verda.

Eg har lyst å vera med der. Det vil verta det mest spennande eg nokon gong har opplevt! Det er mitt val. 

Og ditt?

.................. 

i For tida er det på moden med eit fleirfarga flagg som ofte vert kalla «regnbogeflagget». Det har berre 6 fargar. Seks (6) er Bibelens tal for er mennesket utan Gud, ofte skrive som «sex» og knytt til seksualitet slik som dette flagget.

ii Frå Norsk Bibel, nyn. oms.

----------------------------------------------- 

Det er ikkje lov å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Profetiar syner oss vegen inn i framtida

Korleis viser Gud oss det som skal skje?

I dei siste blogginnlegga mine har temaet vore profetiar. Først Jesu endetidsprofetiar i Matteus 24, og sist det Gud viste den eldre kvinna frå Valdres. Begge to er profetiar om framtida («når-tid»), og fortel om ting som ikkje nødvendigvis ville skje samtidig.

Jesus profeterer om Jerusalem og øydelegginga av tempelet år 70 (v.1-2), men då læresveinane spurde om når dette skulle henda, kjem det fram ting som endå ikkje har hendt. «Himmel og jord skal forgå» (v.35) ligg ei tid etter at Jesus har henta inn sine frå denne jorda, medan valdreskvinna snakka om «Når Menneskesonen kjem» i # 4), det vil seia når Jesus kjem for å henta sine. Når alt dette skal skje, og kor lang tid det skal gå mellom dei forskjellege hendingane, veit berre Gud (Matteus 24,36).

Valdreskvinna fekk sjå ting som skulle skje «like før Jesus kjem att». Ho nemner mange ting me alt ser oppfylte i dag. Kyrkjer og bedehus står tomme, forkynnelsen har vorte meir og meir kulturell og mindre og mindre Guds evige sanning (Matt. 24,35). Gamle etiske grenser er utraderte både i media og mellom folk generelt, osv.

Valdreskvinna såg og innvandringa frå forskjellege stader i verda. No har me innvandrarar rundt oss over alt her i landet, og stort sett til velsigning.

Men Noreg ligg langt mot nord. Me merkar lite av Sør-Europa og USA sin kamp for å avvisa millionar av menneskje som prøver å koma inn, lovleg eller ulovleg.

Men valdreskvinna såg vidare: Den komande tredje verdskrig og det som står i Johannes si openberring kapittel 6, vil snu migrasjonen. Då vil me i «i-landa» prøva å rømma frå øydeleggingane som har kome over oss, men verta avviste som dei som me avviser i dag. (Det er ei oppfylling av Matteus 7,12).

«Men dette er det som er sagt gjennom profeten….»

Dette sitatet frå Apostelgjerningane 2.16 syner at  Peter kjende profetiane og såg at han stod midt oppe i oppfyllinga av noko Joel hadde sett.

Me kan seia det same om ting som både Jesus profeterte i Matteus 24 jamført med Noas tid, og det Gud viste kvinna frå Valdres. Me lever i ei tid med same karakteristiske trekk som desse to profeterte om. Me – du og eg – må berre erkjenna at dette skjer rundt oss i dag, og innsjå at enden på denne tidsepoken i verdenshistoria er nær.

Profetisk perspektiv

Jødane kalte profetane for «sjåarar» (1. Samuels bok 9,9). I tråd med dette let Gud enkelte utvalde «sjå» det som skulle skje på ein måte som har vorte kalla «eit profetisk perspektiv».

Valdreskvinna, som Jesus, «såg» hendingar som låg lenger framme i tid, men dei fekk ikkje noko datering på når dei forskjellege hendingane skulle skje. I desse profetiane, som i så mange av profetiane i Bibelen, kan får me inntrykk av at ting skal skje om lag samtidig. Men «med tida» - når me som Peter kjenner att hendingane ut frå det som var profetert, ser me at profetien inneheld element som ikkje er oppfylte endå.

Det profetiske perspektivet syner oss "høgdepunkt" i tida

Profetisk perspektiv  vert samanlikna med å sjå ut over eit landskap. Du ser toppar og åsar, den eine bak det andre, men ikkje dalane mellom fjella, og heller ikkje avstanden frå eine høgda til den andre. 

Men ettersom me reiser innover, får me sjå på nært hald det som før berre kunne skimtast langt vekke. Dalen me ikkje såg, opnar seg framfor oss, samstundes som bak den, ser me nye høgder me vil koma til etter kvart.

Kva er du og eg i dette?

Me menneskje er vandrarar i tid og rom på same måten som når me vandrar i naturen. Me har profetiske «toppar» bak oss medan andre står me kanskje midt oppe på, og me kjenner att landskapet frå det som vart profetert. Framfor oss ligg eit  «landskap» med det som «vil verta oppfylt i si tid». 

Men alt kjem etter som dagane går, det Gud har valt å lata oss få eit lite glimt av. Me kan ikkje velja vår «jordiske» framtid, og me kan heller ikkje hoppa av. Denne verda me vart fødde inn i, går mot sin undergang. Der er det profetiske ordet klårt. Endetida går sin gang. Det Gud har sagt skal skje, vil skje.

Har me ikkje noko val?

Jau, Guds plan er ikkje ein uunngåeleg «skjebne» me er bundne hjelpelause fast til. Den same Bibelen som fortel oss om det som kjem, gjev oss eit val alle må gjera personleg. Dette valet fører oss ikkje utenom det som vil skje med denne verda, men fører gjennom prøvingane.

Når det aller verste avsnittet i soga kjem, har han lova å korta ned lidingstida «for sine». Det vil seia for dei som har teke mot det frelsestilbodet Jesus gjorde ferdig på Golgata. Ved å motta nåde og tilgjeving for våre synder slik Han tilbyr oss, vert me del av eit utvalt folk som Han sjølv har lova å ta hand om.

Og kven er Han?

Han er den som døydde for alle menneskje, «offerlammet» (Johannes 1,29) som me møter att i Openberringsboka 5,6-7. Han er den som har oversikta og styrer det som skal skje i dagane som ligg framfor oss.

Spennande, ikkje sant?

---------------------------- 

Det er ikkje lov å bruka tekst eller bileta eg  brukar i denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg...

         Kva kan profetiane seia oss som lever i dag?

På eitt eller anna bedehus - eg hugsar ikkje kvar, fann eg eit ark med ein kopi frå bladet «Evangelisten» av oktober 1997. Artikkelen var så interessant at eg tok vare på han.

Forkynnaren Emanuel Minos (E.M.) kjende eg frå eg kom med i pinserørsla. Han var ein markant predikant og oppteken med Bibelen, - særleg det som var før, og det som skulle koma (profetiane). 

Artikkelen handlar om eit syn ei dame frå Valdres fekk i 1968, og det ho fortalde til E.M. som der og då kom med innvendingar mot ting som verka for utruleg på den tida. «Evangelisten» har gjeve meg lov å bruka artikkelen. Eg har laga nokre ekstra avsnitt for at teksten ikkje skal verta for kompakt i dette mediet, og mine merknader er skrivne med mindre bokstavar for skilja dei ut. Direkte sitat har eg og sett i kursiv.

Mykje av det kvinna fortalde, er oppfylt og me veit at det ho sa, var sant. Derfor kan me lita på at det som står att av profetien, kjem i si tid....

Slik er headingen av bladet i dag. Det er eit upartisk evangelisk blad som kjem ut med 20 nummer for året. Redaksjonen heldt til på Brattholmen, Sotra.

                                                                                                                                                                                            Her er artikkelen:

«Emmanuel Minos hadde møte der ho (dvs. den eldre dama frå Valdres.) budde. Han fekk treffe henne, og ho fortalde det ho hadde opplevd. Han skreiv det ned, men tykte det høyrdest så uforståande ut at han la det i ein skuffe. Men no, nesten 30 år seinare, såg han på det og då forstod han at han måtte dela det med andre. Dette er skrive av frå ein kassett som vart teken opp på eit møte på Sunnmøre 1995. 

Valdresdama var ein vaken og sannferdig kristen som hadde eit godt vitnemål av alle som kjende henne. Ho fortel:

«Eg fekk sjå verda i ein slags globus. Eg såg Europa – land etter land like før Jesus kjem att – like før den siste ulukka bryt laus over menneskeslekta, ei ulukke som me aldri før har opplevt maken til».

Ho nemnde fire bolkar:

    1) Like før Jesus kjem att og alvoret bryt laus, vert det ei avspenning som me aldri før har hatt. Det vert fred, og freden kjem til å vara ei tid. I denne fredsperioden vert det avrustning i mange land, også Noreg, og me er ikkje førebudde denne gongen heller når det kjem. Den tredje verdskrigen kjem til å starta på ein måte som ingen hadde venta – og frå uventa hald.

    2) Det kjem til å oppstå ei lunka haldning utan sidestykke blant kristenfolket, eit fråfall frå sann og levande kristendom blant dei kristne. Kristne kjem ikkje til å vera opne for ransakande forkynning like før Jesus kjem att. Dei vil ikkje som før høyre om synd og nåde, lov og evangelium, bot og betring. I staden kjem eit surrogat. Lukkekristendom. 

På veg mot mørkare tider....

Det gjeld å bli vellukka. Det gjeld å nå fram. Det gjeld materielle gode, ting som Gud ikkje har lova oss på denne måten. Kyrkjer, bedehus og frikyrkjelokale vert meir og meir tomme. I staden for forkynninga som me har vore vante til gjennom generasjonar – som å ta krossen sin opp og fylgja Jesus – vert det underhaldning, kunst og kultur som overtek kyrkjer, bedehus og lokale der det skulle vore vekking, naud og botsmøte. Det kjem til å skje i sterk grad like før Jesus kjem att – og ulukker bryt laus over oss, og folk kjem til å sova i si ånd.

    3) Det vert ei moraloppløysing som gamle Noreg aldri har opplevd maken til. Folk vil leva som gifte utan å vera det (Dette var i 1968, og eg trur ikkje at omgrepet «sambuar» fanst på den tida. E.M.) Ureinskap før ekteskapet og utruskap i ekteskapet kjem til å verta det naturlege, og ein kjem til å orsaka det på alle hald. Det kjem til og med å snikja seg inn i kristne krinsar, og me dullar med et – også synd mot naturen. 

    4) Like før Jesus kjem att, kjem det til å verta TV-saker som me aldri tidlegare har opplevd. Fjernsynet kjem til å vera fullt av vald, ein vald så grusom at det kjem til å læra folk å myrda og øydeleggja kvarandre og det vert utrygt å gå i gatene våre. Folk kjem til å ta etter. 

Det vert ikkje eitt tilbod på TV, det vert fullt av tilbod, (ho såg dette med fleire kanalar allereie i 1968, E.M.). Det kjem til å verta akkurat som me har det på radioen der me kan ta inn eine stasjonen etter den andre, og det kjem til å fyllast med vald.  

Folk kjem til å ha det som underhaldning – dei verste scener av mord og øydeleggingar av kvarandre – og det kjem til å spreia seg i samfunnet. På TV kjem det og til å vera samlivsscener. Dei mest intime tinga som føregår i eit ekteskap kjem til å verta viste på skjermen.

Dette var i 1968 og eg (E.M.) protesterte med at me har paragrafar som forbyr den slags. Då sa den gamle dama:

«Det kjem til å henda og du får sjå det. Alle tinga me har hatt før, kjem til å brytast ned, og det vert det mest usømelege for augo våre.»

    5) «Folk frå fattige land kjem til å strøyma til Europa. (I 1968 hadde me ikkje innvandring. E.M.) Dei kjem også til Skandinavia og Noreg. Det vert så pass mange av dei at folk kjem til å mislika dei og vert harde mot dei. Dei vert handsama slik som jødane under krigen. Då er målet for syndene våre nådd».

Eg protesterte også på det med innvandring. Eg forstod det ikkje (E.M.).

Då strøymde tårene ned på den gamle dama. «Eg får ikkje sjå det», sa ho, «men du for sjå det. Då brått kjem Jesus att og den 3. verdskrigen bryt laus. Det vert ein kort krig (ho fekk sjå den). Alt av krig eg har opplevd før, er berre leik i forhold til denne, og den kjem til å verta avslutta med atombombe. 

Lufta kjem til å verta forureinsa slik at ein ikkje kan pusta i den. Det kjem over fleire kontonent: Amerika, Japan, Australia – og dei rike landa. Vatnet kjem til å verta øydelagt. Me kan ikkje dyrka meir på jorda. Resultatet vert at berre ein leivning vert att. 

Og leivningen i dei rike landa vil freista å rømma til dei fattige landa, men dei vert like harde mot oss når tida er inne som me var mot dei. 

Eg er så glad eg ikkje får sjå det, men når tida nærmar seg, må du ta mot til deg og seia dette. Eg har fått det frå Gud. Ingenting av dette strir mot det Bibelen fortel. Sjå Op. 6 (det kapitelet eg nemnde i bloggen av 05.08.22.IBJ) og utover. 

Men den som har fått synda si tilgjeven og har Jesus som Frelsar og Herre, er trygg».»