På bønnekonferanse i Jerusalem                         Del 1

Så har kona og eg kome til Israel. Grei tur. Slo oss til på Bet Norvegia, huset Faye Hansen i si tid kjøpte i Jerusalem. Neste dag kom eit ektepar me vart kjende med for nokre år sidan.  Det var sabbat, men museet «Venner av Israel» var ope. Etter det vart me inviterte på den gamle ottomanske jernbanestasjonen til middag. Han var i bruk til 1989, men er no plass for underhaldning og restaurantar.

Bet Norvegia - Det norske huset

Dette er trivelege folk. Ho er chilensk katolikk som kom for å besøkja ei jødisk venninne i Jerusalem, men vart så fasinert av landet at ho vart verande. Då skulle ho jobba i kibbutz. Han er nordamerikansk jøde. Dei treftest i kibbutzen, gifte seg og slo seg ned ikkje langt frå Beersheba sør i Negev. Ho hjelper no born med spesielle utfordringar. Han er leiar for hønseri som produserer egg til klekking. Dei har 500 000 høns i produksjon. Broylerfarmen ved sida av produserer 1 000 000 kyllingar kvar 3,5 månad. Industri må me vel kalla det? Kjempe triveleg å treffast etter 4,5 år.

Neste dag gjekk me tur opp til Jaffa-gata. Det småregna. Det var 7 varmegrader, men med vinden kjendest det som 4. Reint som heime. Heldigvis hadde me litt pengar frå før. Me har skifta bank. Korta var sperra for Asia, noko me ikkje visste. Alle år me har butt i utlandet, hadde me ikkje slikt problem.

Jerusalem budde seg på storfin vitjing til 75-års minne-markeringa for frigjeringa av Auschwitz. Sperringar langs gatene der King David Hotel og andre ligg på rekkje og rad. Men elles var byen like fredeleg og smilande som før.

Neste dag striregna det. Me ordna sperringa på korta på internett og gjekk for å ta ut pengar så me kunne betala for overnattinga på Bet Norvegia. Deretter drosje til Scopus der me vart innlosjerte på Dan Hotel Jerusalem, eit kosjer-hotell med 550 rom. Me fekk rom i 4. etasje med fin utsikt nedover mot byen.

 Den årlege bønnekonferansen til "Intercessros for Israel"

Bønnekonferansen 2020 starta 20.januar. Innskriving og start deretter middag kl. 18.00. Første møtet kl. 1930: Me mintest då Elyahu B. H. som døydde i juni 1919. Han var ein av grunnleggjarane av IFI (= Intercessors for Israel). Hans plass var tom, men me fekk ei helsing han skreiv i mai, kort før han døydde.

I samband med gravferda var det laga eit minnefond. Pengane frå det vert brukt til å finansiera konferansen for ungdom som vil delta. Nytt av året var og 30 % rabatt for alle under 30 år. Dette er gjort for å få ei fornying i flokken. 

Då møtet starta, var det derfor fleire yngre menneskje enn før. Omlag 10 % var på konferansen for første gong. Men dei fleste var eldre og gjerne kjende frå tidlegare. Nokre hadde vore med heilt frå 1990 eller før.

Dan Hotel Jerusalem er kosjerhotellet der bønnekonferansane plar ha sine aktivitetar

Spesiell helsing til denne konferansen

Elyahu helsa deltakarane med Efesarbrevet 6,10-12: «Ver sterke i Herren og i Hans veldige kraft. Tak Guds fulle rustning på dykk, så de kan stå dykk mot djevelens lumske åtak. For vi har ikkje strid mot kjøt og blod, men mot maktene, mot verdsens herskarar i dette mørket, mot vondskapens åndehær i himmelrommet.»

Han skreiv: «Endå det er mange demoniske krefter på jorda i denne tid, er der ein svært gammal ein som står over demonane, og har vorte kalla «Han som rår over denne verda». Bibelen kallar demonane «verdsens herskarar i dette mørkret.» Denne demoniske makta møter me i antisemittismen, gjerne forkledd som anti-israelsk politikk og ofte vert sett på som politisk korrekt. Ho er ikkje komen der endå, men vil snart stå fram som rein antisemittisme. Kven ville ha trudd for 74 år sidan då andre verdskrig slutta og over 6 000 000  jødar – menn, kvinner og born – var drepne, at denne demoniske herskaren skulle stå fram på nytt med slik kraft og styrke?

Dette er eit av dei tydelegaste teikna på at me lever i endetida. «Når eg fører dei heim att frå folka og samlar dei frå landet åt fiendane deira og openberrar heilagdomen min på dei for augo på mange folk, då skal dei kjenna at eg er Herren deira Gud. For eg har bortført dei til folka, men skal atter samla dei til landet deira, og eg let ikkje nokon av dei vera att. Eg vil ikkje løyna åsynet mitt for dei, for eg vil renna ut Anden min over Israels hus, seier Herren.» (Esekeiel 39, 27-29).

Her ser me at Gud vil samla jødane i deira eige land, og «ikkje lata nokon vera att». Korleis kan dette skje?

Jeremia 16,16 seier: «Sjå eg sender bod etter mange fiskarar, seier Herren, og dei skal fiska dei. Sidan sender eg bod etter mange jegerar, og dei skal jaga dei vekk frå kvart fjell og kvar haug og frå bergskortene».

Dessverre har ikkje fleirtalet av jødane som enno bur i eksil, lært leksene soga har vist dei. Dei avviser openlyst med hjarte og sinn det faktum at Gud har kalla dei heim til Israel for å frelsa dei – både fysisk og åndeleg.

Me har sett før at jødar som forstod tida, reiste gjennom Europa og bad jødane der reisa heim. Og me veit kva som skjedde: Dei vart møtte med motvilje, kasting av tomatar og endå til stein. Tyske jødar sa: «Me har vore her i tusen år. Me har hatt gode tider og dårlege tider. Vanskane me opplever no, vil gå over.» Og me veit korleis dei enda – i røyken frå ovnane i Auschwitz.

Nokre av oss er fysisk kalla til å «vera fiskarar av det jødiske folket i eksil». Nokre av oss er kalla til å vera fiskarar med våre bønner og også kamp mot fienden gjennom våre forbøner slik Herren leier oss. Me veit ikkje kva spesiell situasjon Israel vil stå over i januar 2020, men me veit at me står i ein kamp for å få det jødiske folket heim slik det alt har teke til å skje.

Siste statistikken over Israel, er 6 554 500 innbyggjarar (2017). Me veit at over 2 000 000 er førstegenerasjons «olim» (= jødar som har vendt heim). Ein reknar med der er mellom 14 500 000  til 20 400 000 jødar i verda, så der er endå mykje arbeid framfor oss.

Måten eg forstår at Han «ikkje lata nokon vera att,» er at dei alt er komne heim, - eller at dei vil gå til grunne på ein eller annan grufull måte gjennom det som vert kalla «antisemittisme».

                                                                                                                  Elyahu B. H.

Første kveldsmøtet

På opningsmøtet talte Chuck K., den andre av dei to grunnleggjarane. Han påpeika at denne veka me no er inne i, er heilt spesiell for Jerusalem. Jesus sende læresveinane med evangeliet frå Jerusalem «til endane av jorda». No ser me oppfyllinga av dette på tre måtar denne veka:

1. Det kjem leiarar frå 40 nasjonar til 75-årsminnet for frigjeringa av Auschwitz. Dette er største samlinga av statsleiarar som har vore i Jerusalem nokon gong.

2. Den kristne Ambassaden samlar denne veka 100 pastorar frå heile verda. Ein av deltakarane der er ein pastor frå Hawaii.

3. Bønnekonferansen «vår» med over 100 deltakarar, har til dømes ein pastor frå Filipinane. Rekna frå Jerusalem, kjem desse bokstaveleg talt frå «endane av jorda»!

Chuc las Ester 4,1-14. Der opplevde dei den gongen det same som me i dag: Menneskje med eit einaste mål: Å utsletta Guds folk. Aldri har så mange ting frå profetiane vorte oppfylte som i vår tid. Tida er profetisk, og største teiknet er Israel som vart fødd på nytt i 1948. Jødar frå 150 nasjonar har kome heim og bur her no. Aldri har så mange kome som i 1919.

Gud søkte i Esekiel (22,30) ein mann som kunne stå i gapet der muren ikkje var ferdig. Han fann ingen. No kallar han oss. Han gjer det for sitt eige namns skuld, - for at hans namn skal verta herleggjort slik me ber i Fadervår. «Far vår du som er i himmelen. Herleggjer namnet ditt...»

Pågåande og intensiv bøn

Jesus sjølv gav oss døme med kvinna og den urettferdige dommaren. Og han undrast om han skulle finna trua på jorda når han kom tilbake. Det vil seia om Jesus skal finna nokon som er like uredde og pågåande i bøn som denne kvinna. Vanleg bøn kan vera om so mangt, men forbøn er vedvarande, trufast bøn over eit spesielt tema. Det byggjer på trua om at Gud svarar når Han vil, og på den måten Han vil.

Her brukte Chuck døme på familien Ten Boom i Nederland. Dei begynte å be på 1800 talet om at Israel måtte koma tilbake til landet sitt. Dei hadde bedt om dette i 100 år då tyskarane tok dei. Berre ein av familien, Corrie, overlevde. Ho var den einaste som fekk sjå bønnesvaret! Slik er Gud. Målet vårt er derfor ikkje at me skal sjå bønnesvaret, men at Guds vilje skal skje.

Forbøn er også liding og sjølvdisiplin. Som Jesus bad: «Ikkje som eg vil, berre som du vil», må og vår bøn vera. Målet var «Herleggjer namnet ditt, Far!» Og Guds svar er: «Eg har herleggjort det, og eg skal atter herleggjera det!» (Joh.14,28).

Han minte og om 1. Korintarbrev 1,26-31 og kven Gud kallar. Det er derfor ikkje våre eksamenar i teologi eller noko anna det kjem an på, men at Kristus – som person i oss, har vorte vår visdom, vår rettferd, vår helsing og utløysing.

Med denne påminninga i tankane gjekk me så til ro.

Utsikt frå vindauga vårt  på Scopushøgda. Litt bortanfor oss ligg universitetet i Jerusalem

----------------------- 

(Eg sit og skriv dette mellom sesjonane og har ikkje høve til å kontrollera det eg skriv slik eg plar gjera heime. Meinar likevel det kan vera interessant for lesarane med det "er heilt ferskt".)

Kristen-fundamentalistisk krigføring?

Mi Bibel-forståing er enkel og banal: Eg trur det som står der og ynskjer å leva etter det. Dermed kan eg heller ikkje vera einig i alt det andre som kallar seg "kristne" seier og gjer.

"Bibelen handlar mykje om drap"....

Enkelte hevdar at "Bibelen handlar mykje om krig og drap" og at Bibelen og Koranen "er mykje av same ulla". i

Det er sant at mange som har vore kalla "kristne" gjennom historia, har vore valdelege og rent ut uskuldig blod. Men deira handlingar står i skarp kontrast til Jesu ord og NT si lære.

Her er mine tankar om emnet

1: Døma frå Bibelen som vert trekte fram, er frå rundt 1000 år før Kristus. Verda den gongen og no, 3000 år seinare, er det er vanskeleg å samanlikna på nokon logisk måte.

Eksempla er ofte tekne frå tida då Abrahams etterkomarar vandra i Sinai-øydemarka i 40 år og deretter underla seg Kanaan. Då handla krigane om statsbygging og politisk makt. Jødane vende tilbake til området Adonai hadde gjeve Abraham, stamfar deira. Dei måtte leggja landet under seg på nytt og ta det i bruk. Krigshandlingane var den gongen politisk motivert. Trass i mykje makt og stor rikdom under til dømes Salomo, bygde jødane aldri opp noko verdsrike som assyrarane og persarane. Dei heldt seg innanfor det relativt avgrensa området Adonai hadde gjeve dei i Midt-Austen. Det er derfor feil når ein samanliknar deira krigar med den islamske krigen for å skapa eit verdsrike under sharia.

Parallelt med politikken og statsoppbygginga, står den åndelege kunnskapen om Adonai, openberra ved Moses (Sinai-pakta), profetane, David og fleire. Denne religionen, jødedomen, var ikkje misjonerande. Det sentrale var pakta Adonai gjorde med Israels-folket. Trua deira på Adonai hadde ikkje som mål å leggja andre nasjonar under seg og verta ein verdsreligion, men at jødane skulle oppfylla Adonai sine bod.

Misjonering for at evangeliet skulle nå "endane av jorda", er derimot Det nye Testamentet sin bodskap. Det er reint pasifistisk. Jesus underviste læresveinane og sende dei som eit evangelisk stafettlag frå Jerusalem til verdens ende, frå pinsedag i Jerusalem til "heidningane" (goyim) si tid var til ende. Dette har ingen ting med statsbygging og politikk å gjera. Her var tanken eit åndeleg byggverk bygde på "apostlane og profetane sin grunnvoll" (Efesarbrevet 2,20).

2: Mellom GT som mange viser til, og starten på NT, er ein "pause" på rundt 400 år. Muhammed skreiv Koranen rundt år 700 e. Kr. Dei andre skriftene til Islam, til dømes livssoga hans, er omlag like gamle. Då hadde tekstane i NT vore samla i 400 år. Men bortsett frå at Muhammed rekna Jesus som ein profet, er det lite å finna frå NT i Islam. Muhammed tok med ein del frå dei 1500 år gamle forteljingane. NT sin grunnbodskap om kjærleik og offer, må dei som trekkjer parallellar mellom Bibelens bodskap og Koranens, oversjå.

3: Muhammeds liv og openberring er todelt 

Ei godt skriven bok til ettertanke....

3.1. I første del av sitt liv, i Mekka-perioden, presenterte han ein ny religion og prøvde å vinna folk for seg og si tru med undervisning og fredeleg sameksistens. I denne perioden var han den religiøse leiaren som arbeidde med ord, openberringar og overteljing. ii

I andre delen, Medina-perioden, er han politikaren som legg område og folkegrupper under Islam med våpen. Aktiviteten er politisk og valdeleg. Dei som ikkje overgav seg frivillig, vart drepne. Dei som overgav seg og fekk leva, vart pålagt skattar og restriksjonar. Mange gjekk også med han fordi dei fekk røva, drepa og valdta. Både han og dei som fylgde han, vart rike og vann slavar for sal eller for personleg bruk. Dette gjekk hardast ut over jødane i Arabia, men også andre "gjenstridige" leid mykje.

Bevisst misbruk av tekstane i koranen?

Me høyrer forsvararar av Islam bruka tekstar frå Mekka-perioden for å visa "det fredselskande islam". Dette trass i at Medina-perioden skreiv og praktiserte Muhammed det motsette. I tillegg byggjer dei delvis på ukorrekte omsetjingar av originaltekstane.iii

Det er i den andre perioden at "Jihad" oppstår slik som me har sett praktisert av valdelege grupper som IS, Boko Haram og andre i vår tid. For den typen muslimar var og er målet å leggja verda under sharia.

Tolkings-messig står utsegnene i Medina-perioden over dei frå Mekka-perioden. Det same gjeld Muhammeds liv som førebilete. Muhammed endra seg frå karavaneføraren som fekk openberringar, til den blodig hærføraren som ikkje viste nåde mot nokon som ikkje tok trua hans. Førebiletet til IS, Boko Haram og liknande terroristar er  Muhammed i Medina-perioden.

Religion eller politikk?

Adonai valde ut Abraham og Israel som nasjon for at bodskapen hans skulle ha eit fysisk utgangspunkt i denne verda. På same måte trong Jesus ein fysisk kropp for å verta fødd som menneske og verta "Det Guds Lam som ber verda si synd" (Johs. 1,29). Dette var nødvendig fysisk, men målet var og er eit åndeleg rike over det jordiske og materielle.

Ingen stad i Jesu og NT si undervisning finn me oppfordring til verdsleg eller politisk makt. Han bad ikkje ein gong læresveinane å byggja tempel eller grunnleggja kyrkjesamfunn. Heile ideen hans var å vinna nye læresveinar gjennom opplæring og gode føredøme. Jesu "kyrkje" er derfor eit åndeleg byggverk der menneskja er åndelege mursteinar (1.Peter 2 mfl.).

Verdslag makt versus åndeleg makt.

NT har eit klårt skilje mellom det religiøse aspektet med åndeleg krig med åndelege våpen, og det politiske aspektet Paulus doserer i Romarbrevet 13 til dømes. Styresmaktene "ber ikkje sverdet for inkje" iv. Me skal derfor bøya oss for dei og lyda dei så lenge dei ikkje går mot det Adonai vil (Apostelgjerningane 5, 29). Statsmakta treng både militære og politi for å verna landet og for å sikra lov og orden. Hjå dei høyrer våpna heime.

Det riket Jesus grunnla, er "ikkje av denne verda" (Joh.18,36). Det er eit åndeleg rike med åndelege våpen og åndeleg strid. Motstandarane til dømes i Midt-Austen, er ikkje dei som ønskjer "å kasta jødane på havet." Dei har Israel utvikla eit godt forsvar mot. Den striden høyrer inn under det verdslege regimet.

Paulus skriv: "For vi har ikkje strid mot kjøt eller blod, men mot makter og herredøme, mot vondskapens åndehær i himmelrømda". v Han brukar her samtida si soldat-utrustning som bilete på åndeleg førebuing til strid, og sluttar av med "Gjer dette i bøn, og legg alt fram for Gud! Bed alltid, i Anden! Vak og hald ut i bøn for alle dei heilage. Bed for meg og....".

Det nye testamentet si krigføring har berre to våpen: Bøna og vitnemålet (Apostelgjerningane 1,8).

All krig har sitt opphav i den åndelege verda

For "personleg kristne" - eller korleis me titulerer oss, er den åndelege kampen viktigaste oppgåva. Dei sigrar som vert vunne der, viser att i den fysiske verda.

Dei "nominelle kristne", dei som har kristennamnet, men ikkje Jesu Ande, er opphavet til ugjerningar både mot jødar og andre. Dei samla store rikdomar, bygde enorme kyrkjer og dominerte veldige landområde. Ingen ting av det har sitt opphav i Jesu og apostlane si lære. Det berre fortel om menneskeleg makt og ære. På det området finst klåre parallellar mellom "kristne" og muslimar.

Jesu kall og oppgåve til hans etterfylgjarar er noko heilt anna....

----------------　

i Sidan mange i dag kallar både jødane og muhammedanarane sin guddom "Gud", føretrekkjer eg å kalla Bibelens gud for Adonai (det opphavlege namnet), og Koranen sin for Allah.
ii Meir om dette i Hege Storhaug si bok.
iii Den gongen eg las kristendom grunnfag, viste ein kjenning i Spania meg ein Koran. Det var ei utgåve med arabisk-spansk omsetjing i luksus skinn-innbinding med gullskrift. Eg leitte opp eit sitat eg kjende, og der stod at dei vantruande skulle ein "motarbeida". Det stemte ikkje med det eg hadde lese før. Kjenningen min hjelpte arabiske unggutar med leksene, og me bad ein av dei lesa det som stod på arabisk: "Her står at me skal slå dei i hel", sa han, ærleg som han var! Så stor var skilnaden.
iv "Bibelen og den heilage skrifta", Bibelselskapets forlag, 1978-omsetjinga på nynorsk.
v Same omsetjing, Efesarbrevet kapittel 6.

---------------

　

Det er forbode å kopiera og bruka bilete eller anna stoff frå denne bloggen utan skriftleg løyve frå Inge Bjørnevoll.

　

　

Kva er ein "kristen"?

 

I første bloggen min dette året var eg inne på den kristne tradisjonen med jødehat og antisemittisme. Dermed dukkar eit spørsmål fram: Kven er eigentleg "kristen"?

# 1. Formell og generell klassifisering

Substantivet "kristen" (m) indikerer ein person som står i ein kristen-religiøs samanheng, enten ved eit formelt medlemskap i ei kristen kyrkje, eller som innbyggjar i eit land som høyrer med i blokka av land der fleirtalet er formelt kristne.  Ofte vert ordet brukt for å visa til dømes kristen i motsetning til muslim, hindu eller buddhist.  Begrepet fungerer i statistisk materiale, men er eigentleg utan dei konnotasjonane som uttrykket "kristen/kristne" hadde opphavleg.[i]

I land som har territoriale kyrkjer, til dømes dei katolske eller den lutherske, vert innbyggjarane kalla "kristne" utan krav til tru eller liv. Fleirtalet er døypte og tillagde kyrkja som spedborn. Frå vogge til grav vert dei inkluderte i dei rituala som kyrkja tilbyr, som oftast utan spørsmål om liv og lære.

Adjektivet, "kristen/kristne", indikerer den same formelle eigenskapen i kristen-religiøs samanheng. Dette er definisjonen eg legg til grunn i blogg 1 dette året.

# 2. Uformelle klassifiseringar



Dette er  beste boka om kristen jødeforfylging som eg har lese!

Det finst eit utalt uformelle måtar å klassifisera "kristne" på, alt etter samanhengen. Normalt får ordet eit forklarande tillegg for å skilja ut enkelte individ eller grupper i den store massen av "kristne". Mange av oss ynskje å distansera oss det generelle begrepet. For meg har ordet så mange negative konnotasjonar at eg ynskjer å byta det ut i mitt personlege vokabular.

Europeiske kristne  har til tider vore svært blodige og ukristelege. "Los conquistadores" brukte utspekulerte måtar å drepa gjenstridige "heidningar" [ii] for å skremma andre til å overgjeva seg og verta døypte. Heime i Europa skar "kristne" opp magen på jødar som ikkje ville - eller fekk høve til å overgjeva seg, for å finna verdisaker "jødesvina" hadde svalt før mobben greip dei. For å ta to døme.

"Jeg er en kristen og vil det være", syng me på bedehusa våre.  Ein fin song med god tekst, - berre me har den rette definisjon av "kristen." Det kan ikkje vera dei ukristelege "kristne" som la under seg Amerika, Afrika og Asia (eller Noreg) med sverd og tortur. Heller ikkje dei som "slakta jødar" i hundre- og tusenvis[iii].

Den gode Joseph Grytzell[iv] hadde eit heilt anna innhald i ordet "kristen." Hans "kristne" brukar ikkje sverd og jordiske våpen, men "Åndens våpen mot synd og savn".

Mange gøymer seg bak "eg visste ikkje", "slik er ikkje me", eller at "det som hende så langt tilbake, gjeld ikkje oss". Slike utsegn kan du bruka om du vil lura deg sjølv og andre som ikkje vil - eller vågar - å sjå dei historiske realitetane i auga. Realitetane -  i alle fall for dei som har vorte forfylgde og mishandla i Guds og Jesu namn, gløymer det aldri. Det skulle berre mangla!

Her kan du lesa om overgrepa som norske
 frivillige SS-soldatar deltok i under
utrydjinga av jødar i Aust-Europa.
Preludiet til holokaust... 

# 2.1. "Personleg kristen", "avgjort krisen", "aktiv kristen" osv.

Slike uttrykk vert ofte brukt om og av menneskje som har gjort eit bevisst val om "å fylgja Kristus". Oftast vil desse ha diverse krav til liv og lære i samsvar med dei normer som gruppa/kyrkjesamfunnet deira og Bibelen lærer. Det er og vanleg at den som vil koma inn under desse definisjonane, må fylgja meir eller mindre definerte reglar for til dømes klesdrakt og oppførsel[v]. Ofte vil desse gruppene kalla alle som ikkje har teke eit personleg standpunkt og lever etter det, for "namne-kristne" eller "formelle kristne".

Tilhøvet mellom # 1 og # 2.1. vert til tider samanlikna med biletet Jesus brukar i Matteus 7,13-14. Den formelle klassifiseringa "kristen" er den breie vegen der fleirtalet går mot fortapinga. På den smale vegen til livet går dei "få" som føl Kristus til det evige livet.

# 2.2. Kristenfundamentalist

Fundamentalistisk kristendom er omtalt på internett. Wikipedia seier det er "ei evangelisk kristen rørsle som oppstod i USA rundt 1900"[vi]. Ut frå innhaldet deira er "klassisk protestantisme" kokt ned til 5 sentrale punkt i Det nye testamentet si undervisning. Desse punkta er så banale at dei fleste som kallar seg "personlege kristne"  (#2.1.) truleg vil godta dei alle.

Tidlegare fiskeriminister og FRP-politikar Per Sandberg kalla den amerikanske politikaren Al Gore ein "bløffmakar og kristenfundamentalist." [vii]Pave Francis kopla islamsk fundamentalisme med kristen fundamentalisme i eit innlegg for å visa at "islam er ein fredens religion".[viii] Han sa og at "Alle religioner har disse smågruppene (les: ..av fundamentalistar)." Begge eksempla viser at desse to rekna "kristen fundamentalisme" som noko negativt. Ingen av dei definerer begrepet, men eg er redd det må vera slike som meg?

# 2.3. Høgreekstrem kristen

Sosialistisk venstrepartis leiar Audun Lysbakken sa i ein debatt i 2012 at "Islamister er like marginale som de høyreekstreme i det kristne miljøet".[ix] Eg hugsar utsegna vart referert i media, men fekk ikkje tak i kva han la til grunn for utsegna.

Forstår eg "høgre-ekstrem" Islam feil? For meg er høgreekstrem islam dei som vil føra inn Jihad i heile verda. Framgangsmåten deira, enten det er å skjera halsen over på "vantruande" i Midtausten eller ropar "Allahu Akbar" når dei drep uskuldige menneskje med sin terror elles i verda, er kjend frå media. Kvar finst parallellen til dette i vår tids kristne landskap?

Eg trur Bibelen er Guds Ord og at bak det er ein levande og allmektig Gud som har gjeve oss sin bodskap til lærdom og kunnskap. Eg trur og på "åndeleg krigføring" slik NT gjev oss opplæring i det. Det skjer ikkje med sverd eller kuler og krut!

Om Gud vil, skal kona og eg reisa til Israel i slutten av denne månaden for å praktisera kristen og bibelsk krigføring. Men det skal eg koma tilbake til om eg får tid og høve.....

---

[i] Uttrykket kjem frå Apostelgjerningane 11,26. Samanhengen i kapittel 11 og 13, viser oss kvalitative konnotasjonar som gjorde at dei vart "Kristus-etterfylgjarar" som er den vanlege forståinga av namnet.

[ii] Indianarane prøvde å forsvara seg så godt dei kunne mot inntrengjarane, slik gode nordmenn under 2. verdskrig gjorde mot den tyske okkupasjonsmakta!

[iii] Les me det som norske frivillige skriv om starten av 2. verdskrig i Aust-Europa, finn me massemord av jødar. Det var "bølingar" som "breker", "rauter" og "kvekker" desse "heltane" saman med SS hadde føre seg. Ikkje menneskje som gret eller skreik i dødsangst og smerte. (Frå "Morfar, Hitler og jeg", s. 85 i 2. opplag, 2014).

[iv] Han skreiv songen "Jeg er en kristen og vil det være" i 1892.

[v] I tidlegare tider vart det praktisert formell "menighetstukt." I dag er det ofte spørsmål om å sosiale reaksjonar og det å verta "godteken" i fellesskapet.

[vi] https://nn.wikipedia.org/wiki/Fundamentalistisk_kristendom (Jan.2020.) Notat: "Artikkelen treng referansar for verifikasjon", står der.

[vii] Dagbladet, 31.12.2007.

[viii] Hege Storhaug: "Islam. Den 11. landeplage," 7. opplag 2015, s.102.

[ix] Same bok, same side.

 

--------------------------------

Det er forbode å kopiera og bruka bilete eller anna stoff frå denne bloggen utan skriftleg løyve frå Inge Bjørnevoll.