Kven er dei som vert kalla «Lammets brud» i Johannes’ openberring?

I Johannes si openberring står det om to kvinne-skikkelsar sentralt. Den første er jomfru, og vert kalla «Jesu brud". 1

«Det gryr mot dag» har to kapittel som handlar om henne. Kapitelet «Brud og brudgom møtes» 2 gjer det klart at her meinar forfattaren at det er dei frelste i nytestamentleg tid som utgjer Jesu brud. Han skriv:

«Guds utvelgelse av menigheten – Jesu Kristi brud – fant sted på et for oss ukjent tidspunkt i evigheten….. I det gamle testamentet finner vi rett nok fine forbilder, eller typer, på Kristus og menigheten. …. Men som en konkret, frelseshistorisk begivenhet er utvelgelsen ukjent i Det gamle testamentet». 3

Som kvitveisen stig opp or svart mold, kvit og rein,
slik skal og "Lammets brud" stå i Guds himmel.

I kapitlet «Menighetens tidsperiode» 4 viser han til at «Guds jordiske paktsfolk, Israel, frelseshistorisk ble satt på et sidespor da Gud tok til å samle seg et nytt eiendomsfolk. Ser vi på menigheten i et profetisk perspektiv, er tiden for utvelgelse av denne mellom Jesu kors og Jesu kongetid, mellom korset og kronen». 5 

Kva bibeltekst fundamenterer han dette på? Etter jødisk kalendar – den nærmar seg år 6 000 – reknar han «Lammets brud» eller «menigheten» dei som er fødde og vorte «kristna» i løpet av 1/3 av denne tida. Dei som var fødde og trudde på Israels Gud i dei 4000 åra før Jesus vart fødd, går dei då fortapt?

I kapitlet «Lammets bryllup», 6 kjem forfattaren inn på forholdet mellom dei truande og Jesus. Han siterer Paulus: «Jeg har jo forlovet dere med en mann, for å fremstille en ren jomfru for Kristus». (2. kor. 11,2b).

Går me til det 21 kapitelet i Openberingsboka, finn me det nye Jerusalem «budd som ei brur 7 som er pynta for sin brudgom». (21,2c). Byen er pynta til «Lammets bryllup». I denne byen skal «aldri noko ureint koma inn, og ikkje nokon som fer med heidensk styggedom og lygn, men berre dei som er oppskrivne i livsens bok hjå Lammet» (21,27).

At Guds sanne «menighet» er innskrivne i livsens bok i himmelen, er klårt. Men – om ikkje dei truande jødane i GT er rekna med, kvifor er vår framtidige heim i himmelen kalla «Det nye Jerusalem»? Eller portane oppattkalla etter dei tolv Israels-ættene? Og bymuren bygt på tolv grunnsteinar med namna til dei tolv apostlane som alle var jødar? (21,10-12). Kvifor denne gammaltestamentlege forankringa når det berre er dei utvalde i NT-perioden som skal koma inn der? Og kvifor vert det understreka at ikkje noko heidensk ureinskap skal koma inn?

For meg ser det heller ut til at me truande av ikkje jødisk bakgrunn vert fletta inn i den jødiske tradisjonen som starta i GT, og som held fram i NT. Apostlane og Jesus sjølv var alle jødar og stod godt planta i den jødiske tradisjonen slik Gud påla dei i GT. 8

Nominelt medlemsskap er ikkje det same som å fylgja i Jesu

Gud lærde blomstrane å opna seg mot sola og lyset.
Me er skapte for å leva i Guds  lys.

I kapitlet «Menighetens tidsperiode» 9 skriv forfattaren: «I ca. 2000 år har budskapet og ordren som disiplene fikk på Oljeberget, gått ut over verden…. En regner i dag med at ca. 2,2 milliarder mennesker hører til Jesu Kristi kirke10 på jord. Daglig blir ca. 65 000 mennesker frelst her i verden».

Desse statistiske dataene byggjer på registrer over nominelle medlemmer i formelt sett kristne kyrkjer. Det store fleirtalet av desse 65 000 vert frelst gjennom eit ytre rituale, barnedåpen. Statistikken fortel ingen ting om desse medlemane sitt gudsforhold, om deira tru og om dei ynskjer å gå i Jesu fotspor.

Ser me på dei territoriale kyrkjene sin store medlemsmasse, er det imponerande. Men kor mange av dei er levande kristne?

Kan omtalen av menigheten i Bibelen si siste bok læra oss noko?

Menigheten i Johannes’ Openberring

Jesus viste seg for Johannes på Patmos for at han skulle skriva til 7 lokale kyrkjer i Vesle-Asia: Efesos, Smyrna, Pergamon, Tyatira, Sardes, Filadelfia og Laodikea. Kvar menighet vart symbolisert av ein lysestake, og kvar kyrkja hadde sin engel symbolisert med ei stjerne. «Engel» tyder bodberar, og vert normalt tolka som menigheten sin åndelege leiar.

Ingen av desse menighetene finst i dag. Mange av byane er og berre ruinar. Likevel har me mykje å læra av desse bodskapane. Alle, bortsett frå ein, har eit refsande element. Unnataket er Filadelfia som er svak og skal gå gjennom store prøvingar. Men til alle lyder: «Den som sigrar…». Og siger kan opplevast først når kampen er over. (2. Tim. 4,7-8).

Det er underleg at Jesus valde desse sju menighetene. Dei fleste var nokså ukjende. Ofte vert dette forklart med at Jesus har gjeve oss eksempel me skal læra av. Ein måte å tolka bodskapane på, er at kyrkjene representerer forskjellege epokar. Nikolaittane var ei rørsle på 100-talet. Dei er nemnde til Efesos og Pergamon, men ikkje seinare.

Som plantane er forskjellege frå kvarandre, slik har og dei forskjellege
flokkane av kristne sine særdrag.

Etter denne tolkingsmåten, representerer Laodikea menigheten i endetida, dvs. «vår tid». Denne menigheten var lunka i si gudsdyrking, rik i eigne auge, men fattig i Guds auge. Jesus stod utanfor, banka på og ville inn. Eit interessant punkt i bodskapen er og uttrykket: «om nokon høyrer mi røyst og opnar døra, då vil eg gå inn til han og halda måltid, eg med han og han med meg». (3,20). Det verka her som om Jesus har gjeve opp det sjølve menigheten, og derfor søkjer einskild-individa for å dela sitt måltid (nattverden) med den som opnar.

Etter dette finn me ikkje menigheten nemnt før i avslutningsformuleringane: (22,16):

«Eg, Jesus, har sendt min engel til å vitna for dykk om dette i kyrkjelydane».
Sitatet fører tanken tilbake til dei to første kapitla. «Den som sigrar…». Guds plan og ynskje er at hans folk skal ha siger over verda. Som Johannes skriv:

«For alt som er født av Gud, sigrar over verda. Og det som sigrar over verda, er vår tru…. Kven andre vinn over verda enn den som trur at Jesus er Guds Son?....
Den som trur på Guds Son, har vitnemålet i seg. Men den som ikkje trur Gud, har gjort han til lygnar, fordi han ikkje har trutt Guds eige vitnemål om Son sin…. Den som har Sonen, har livet. Den som ikkje har Guds Son, har ikkje livet». (1. Johs. 5,4 – 12 i utdrag).

----------------------------------
1 Både på nynorsk og bokmål kan ein skriva både «brud» og «brur». Eg har valt å bruka «brud» sidan det vert brukt i «Det gryr av dag». Der eg siterer brå nynorsk-Bibelen, førekjem ordet «brur».
2 S. 88-91.
3 S. 89, tredje avsnitt.
4 S. 86-87.
5 S. 86, 1. avsnitt.
6 S.96-98.
7
8 Omskjeringa, reisa til Jerusalem i høgtidene, gå i synagogen på sabbaten, osv.
9 S. 86-87.
10 Her brukar forfattaren ordet «kirke», men i resten av boka «menigheten». Er dette ein indikasjon på eit skilje mellom «sanne kristne» og «nominelle kristne»?

Bileta her er mine eigne.

For å kunne bruka dei eller andre delar av denne bloggen, trengst skriftleg lov på førehand.