Farvel til Midt-i havet

Brev 5

 .....

Kjære deg.

I dag er det siste dagen her ved Midt-i havet eller «Havet midt i verda», som han sa han Augustus, han Cesar og hine som trudde dei rådde over heile verda. 

Tenk at han Augustus sende brev om at det skulle haldast manntal «i heile verda». Kvinnene talte visst ikkje med den gongen. Det gjer dei visst ikkje i grannelanda her nede heller, seiest det. Han Augustus ville telja mennene i heile verda. Kanskje verda ikkje var så stor den gongen. Kanskje ho har vakse med åra, slik som du og eg har gjort? Særleg rundt magen. 

«Alle vegar fører til Rom», sa keisarane. Men der tok dei feil. Han Jonas, etter at han hadde sete på haugen bak huset her og kvilt seg, tusla sør-austover. Eller kanskje tok han eit øydemarksskip over sandhavet. I så fall bokstaveleg vogga han mot Ninive. Han kunne kjøpt spysykjetablettar på apoteket i Vik, om han trong det. Forresten. Med det uhendelege uveret bak seg hadde han sikkert mata både krabben og fisken.

Kan du tenkja deg......

 

Litt lenger inne øydemarka gjekk ein annan veg, - sørover til Gasa. Han som sat i vogna mange hundre år etter at han Jonas kryssa vegen, måtte ha både pass og politikk i orden. Så interessert som han las med han reiste sørover. Ikkje redd for å verta hanka inn av lange armar, han. Hadde ho Marianne av Gøteborg vore lesar ho og, kunne ho ha vorte spart for mykje ubehag. Det trur no eg.

Han i vogna fekk i alle fall reisa i fred. Rein var han sikkert og etter at han hadde vore i vatnet. Inni, i alle fall. Han vart «døypt», seier boka. Dei, både han og presten, steig ned i døypefonten og steig opp att. (Eller mishugsar eg meg att?) Høyrest utruleg ut, men som han bestefar sa: «Det som står er reine gudsordet!» Det slær ikkje feil. Filip, døyparen, viste seg i Ashdod etterpå, og hin reiste «lukkeleg sin veg». «Og så levde dei lukkelege alle sine dagar», var formuleringa Asbjørnsen og Moe brukte.  Dei fekk med seg poenget dei og, ser du. Men me skulle ta Jonas-ruta mot aust. Ikkje vegen mot sør.

 

Me gjekk kveldstur til Midt-i havet. Ville seia farvel til ho Marianne, men området var så sikra at me ikkje fekk sjå mastetoppen ein gong.  Reknar med ho ligg der framleis med triste ku-auge og lengtar heim.

Me spaserte på sanden Jonas landa på. Kona tok skoa av og vassa og såg romantisk ut. Eg tok bilete. Med hennar telefon slik at de der heime kan få sjå. Stranda var pynta med svarte flagg og fortalde at her var der farleg. Den høge stolen til badevakta stod tom. Vakta hadde gått heim. Eventuelle toskar som ikkje respekterte flagga, måtte altså drukna med eiga hjelp.

Slik kunne me sett solnedgangen på Vangsnes og om ikkje Ytre-Sogn hadde vore i vegen

Me sette oss på ein benk, tett saman og såg den gule sola verta raudare og raudare før ho drog siste hårtustane med seg ned i havet. Det kunne ikkje vera oss ho vart flau for. Me sat hand i hand og såg lukkelege ut. Kunne spela nyforelska, ser du. Slikt me kan gjera på sydenferie. 

Hadde me gammalgifte gjort noko slikt der heime, kunne me risikera å koma i lokalavisa for ikkje å seia at noko endå verre kunne hendt oss. Men dette fortel eg berre til deg. Ikkje sei det vekk.

Meg.