Brev 4
………………………………………..
Kjære deg.
Takk for brev. Utruleg kor fort
det går med e-brev. Dei flagrar gjennom lufta og landar i ein svisj
på null komma niks kvar ein er i verda. Med både godt og gale slik som posten i
gamle dagar og. I brevet frå deg var det begge delar.
Ser du ikkje skulle ha så lang ferie i år og er heime
alt. Det er det med pengane og dollarkursen, seier du. Me kunne ikkje vore så
lenge me heller om me ikkje fekk tilbod om å arbeida for maten der me skal
feriera. Men det må du lova å ikkje seia til nokon. Spør dei, berre sei me er i
«Syden»!
Men eg likte ikkje at du påstår at eg lyg! Fortset du
slik, kan venskapen vår surna som mjølk
i hundedagane! Klart me hadde minst 30 regnbyger på vegen til Bergen! Du kan
kontrollera sjølv. Eg lyg ikkje. - Eg
synest eg høyrer deg telja nede ved Vaksdal: «Regnbye 24». Trollkonetunellen: «Opplett!» Ute att: «Regnbye:
25». Holeskartunellen: «Opplett». Ute att: «Regnbye: 26». Stamnestunellen:
«Lengre opphald», og så vidare. Berre prøv så ser du at eg snakkar sant!
Elles var det kjekt å få nytt når me er her langt ute
i den store verda. Tenk: Garasjesal på Vangsnes! Eg trudde med det same eg las
det at ungane ville selja garasjen min. Ja, kanskje einkvan ville kjøpa han og riva
for å byggja han opp att ein annan stad slik som dei gjorde i gamle dagar? Slik
gjorde dei med den gamle Gjestgjevargarden attmed fergekaien vår. Han har vore
selt og riven minst to gonger før han gul og fin kom for å pynta opp hjå oss.
Bygt på Sørlandet. Rive og bygt opp att i Bergen før han på si siste reis kom
til Vangsnes og vart både pensjonat, posthus og doktarkontor den gongen
Vangsnes låg under Balestrand.
 |
| Gjestgjevargarden flytta "halve landet" før han hamna på Vangsnes |
Men så var det altså ikkje garasjen min dei ville
selja, men ting som stod INNI garasjen. Kven veit kva folk kan finna på å selja
no til dags. Gjen-brukt og u-brukt og mis-brukt. Alt mogeleg. Og naboen
til naboen til naboen til naboen min har kjøpt seg hagemøblar der, skriv du. Gode,
solide hagemøblar med tjukke blåstripete putar til. Hadde eg ikkje vore her,
men der, skulle eg føreslege at han fekk putar med senterpartifarge. Han
hadde kvilt betre då.
Du seier at eg ikkje skreiv kvar me er, endå eg
skreiv det med klåre ord: Me er HER. Her
kan eg sitja og nyta havgula, slik me kunne på Vangsnes før han Leif stengde
kiosken på kaien. Store bylgjer bryt inn mot sandstranda og freistar surfarane.
Ja, dei på internett, altså. Ikkje dei på sjøen. Eg har ikkje sett ei sjel i
vatnet endå. Nokre norske eg snakka med hadde vore uti, men måtte på apotek.
Dei hadde vorte takla – eller tentakla. Av brennemaneter. Ikkje slike blå som dei
hadde reist frå heime på Sørlandet. Nei, store og stygge med ein heilt annan
partifarge som eg ikkje vil nemna. Det skal ikkje vera lett for ein stakkars turist,
veit du.
Som i politikken, sa eg. Einaste trøysta eg kunne
gjeva dei. Sjå berre på ho Marianne av Gøteborg. (Dei hadde sett ho, dei og).
Kjem her frå det kalde nord, og i staden for å verta tekne mot med varme kyss
og opne armar, møtte dei berre kalde skuldrar. Ho ser blidast ut på morgonen, der
ho ligg og voggar i bøya si. Kvit-og-blåstripete som putane naboen til
naboen til naboen til naboen min slappar av på om dagane. Om
kvelden er ho meir fornerma og snur baken – nei, bakken, til oss som sit og nyt
havbrisen.
Dei om bord vart leidde i land mot sin vilje. Hugsar
du bibelsoga me lærde i skulen? Hugsa du han som hadde ei tre dagar og tre
netters seilas i magen på ein fisk?
Eller var det i ein kval? Eg hugsar ikkje så godt lenger. Det er det med
hard-disken, forstår du. Men noko stort måtte det ha vore i alle fall. Folk her
seier han kom i land omtrent der ho Marianne ligg no. Han vart «spydd» i land står det i Storeboka som
han Bestefar kalla ho. Han hadde ei i skinn med trepermar og magebind med
bronsespenne på. Det som stod der var reine gudsordet. Han vart spydd
i land, står det. Eg reknar med at han tok seg eit bad før han klatra opp
på haugen bak huset her. Han må ha lukta gylla. Minst. Han bad inne i fisken og.
Det står i boka. Det var derfor han hamna her.
 |
| Ein gong sat han Jonas der på haugen. No sit hysj-hysj-folk og føl med i det som skjer ute i havet. Lengst bak er pipene på kjernekraftverket, og under palmen mellom dei to, kan du få superdyr kvelds med superfint utsyn over Midt-i havet. |
Folk her hugsar det endå. Dei snakkar om
«Jonas-haugen», den rett bak huset me har leigt oss rom i for nokre dagar. I
kanten på haugen ligg fyrtårnet båtane orienterer seg etter. Ikkje ei slik lita
fyrlykt som me har nordom moloen på Vangsnes, men eit stort tårn med lys og antenner
og andre rare dingsar på. Hysj hysj-ting, seier husverten.
Bak tårnet kan eg sjå tvillingskorsteinane på
atomkraftverket. Ein eller annan stad forbi der - før dei kom der, tusla han
Jonas til Ninive. I solsteiken. Åleine.
Eg misunner han ikkje turen.
Med beste helsing frå
Meg og kona.
PS. Ho har teke alle bileta. Mitt fotoapparat takka
for seg. Har dei fotoapparat på Garasjesalet, så be dei leggja vekk eit til eg
kjem heim att. DS.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar