Gud signe vårt dyre fedreland!

Så er me komne til mai. Om nokre dagar skal me feira nasjonaldagen og minnast generasjonane som har gått føre oss. Noreg har hatt 80 år med fred og ein framgang på dei aller fleste område som ingen i 1945 hadde tenkt var mogeleg. Eg hugsar det var snakk om pakkar frå Amerika då eg var liten. Eg er fødd i siste krigsåret, og det var mangel på mange ting i butikken heime. Enklare var det i Bergen, i «bydn», men der reiste mange berre ein gong i året. Det var når Bergen Nordhordland Trafikklag, BNT, hadde årsmøte.

Det hadde seg slik at då trafikklaget vart starta, kjøpte mange ute på bygdene eit andelsbrev for at det heile skulle koma i gang. På det hadde dei rett på gratis tur med båt, buss eller begge deler, så dei kunne vera med på generalforsamlinga som vart halden i Bergen. Kor mange som gjekk der, veit ikkje eg, men dei fleste brukte nok byturen til å gjera ærend dei hadde samla opp gjennom året.

Mange av strilane handla på jødiske butikkar der dei kunne få nødvendige ting litt billegare. Eg hugsar me handla i Strandgata, og der var eigaren jøde. Elles var me i Muren, og sidan han far var lærar, hjå C. Monsen Bokhandel ved torget.

No er alt dette berre minne som ingen av i dag veit noko om, - slikt berre gamle gubbar som meg mimrar om i stille stunder.

Gerhardsen si glanstid

Mine første minne er naturleg nok frå etterkrigstida, ei tid då det var snakk om heltane frå krigen, om dei som sveik landet, og om dei som gav livet for det. Me hadde krigsseglarar som sleit med etterdønningar av farten over Atlanteren og som døyvde vonde minne og marerittfylte netter med sprit. Og me hadde «tyskarungane» som leid vondt og måtte gjennomgå for ting dei absolutt ikkje hadde skuld i. 

Det var den tida den norske sosialistiske rørsla hadde sterke band til Israel. Einar Gerhardsen var i Jerusalem og trefte «sin gode og nære venn» Ben Gurion, eit vennskap så sterkt at Israel sin statsmininster stod opp midt på natta og køyrde til Tel Aviv for å seia adjø med Gerhardsen då flyet gjekk klokka 4 om morgonen!

Og rett skal vera rett, hadde ikkje den sosialistisk-komunistiske rørsla kome med kibbutsane og den sterke ofringa av individuell fridom til fordel for fellesskapet, - for Eretz Israel og sionismen, trur i alle fall eg at landet der nede aldri hadde kome så langt som det er i dag.

Nasjonaldagar til takk og ettertanke

Israel og Noreg har nasjonaldagar om lag på same tid. Israel vart fødd den 5. Iyar som var 14. mai 1948, men sidan dei har ein kalendar som er utrekna etter månen, fall nasjonaldagen, Jom Haatzmaut 2025, på 1. mai på vår kalendar.

Israel mintest sine døde, sine krigsskadde og gislane som endå er i Hamas og dei andre terror-organisasjonane si vald. Ein sorgens dag for jødane, men og ein dag der samhald og kjærleik til Eretz Israel fekk stor plass. Og under det heile låg otten for nye rakettar frå Jemen, og terrorangrep frå dei såkalla «palestinarane» både innanfor og utanfor landet sine grenser. I tillegg press frå jødefiendlege regjeringar som vil redusera det vesle landet til eit minimum. FN, veit me, går desse regjeringane sine ærend og vil ha Judea og Samaria «judenrein» slik Hitler-Tyskland ynskte sitt ariske rike!

Den same boykott-ånda lever i Noreg i dag!

Ei regjering som fører ulukke over landet vårt?

Den sitjande regjeringa har meir enn noko anna regjering markert seg som anti-israelsk og har teke på seg ein leiande rolle for å ta frå Israel dei gamle kjerneområda Judea og Samaria. Kva konsekvensar kan dette få for oss og landet vårt?

«Difor, alt det de vil at menneska skal gjera mot dykk, skal de òg gjera mot dei!» (i) 

For den som trur på ein sann Gud som står for det han har sagt, er den naturlege fylgja av regjeringa sitt arbeid for å dela Israel, at Noreg vert delt!

Kanskje eg har vore inne på det før, men eg hugsar frå år tilbake ein profeti som sa at Russland skulle ta Nord-Noreg heilt ned til Trondheim. Då lo mange og sa at Russland ikkje eksisterte lenger. Då var det Sovjetunionen… 

I dag snakkar endå sindige politikarar og militære om Russland som ein trussel for både Noreg og andre europeiske land. Ja, til og med at me er meir utsette enn dei fleste land i Europa på grunn av grensa i nord, gode hamner mot Atlanteren og i tillegg radararar m.m. som kontrollerer alt det russarane gjer i vår del av verda.!  

I Matteusevangeliet snakkar Jesus også om dommen over nasjonane. Då er han komen tilbake til jorda som kongen av Davids ætt, den herleggjorde Messias. Der seier han:  «Sanneleg seier eg dykk: Alt de gjorde mot ein av desse minste brørne mine, det gjorde de mot meg.» (ii)

Regjeringa sitt arbeid for å gjera ein av dei minste statane i Midtausten endå mindre og i realiteten uråd å forsvara mot deira fiendar, kan opna for at dommen over Noreg står for døra.

Kven veit om dette er siste året me kan feira 17. mai som eitt land og i fred?

-------------- 

(i) Matteus 7,12, første del av verset. 

(ii) Matteus 25,40, siste del av verset. 

Bibelsitata er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve. Bileta er mine eigne. Dei tre øvste er frå Sogn. Dei to nedste tok eg i Auschwitz - Krakow.

Det er forbode å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Framsida på boka eg lånte

 Limbo

Tittelen på ei bok eg fekk låna på biblioteket, er: «I limbo. Norge og de jødiske flyktningene 1933-1945». (i) Ein forunderleg tittel, spør du meg.

Framandordet «limbo» vert gjerne forklart som «det store ukjende», - ein tilstand der alt er usikkert. Uttrykket vert i katolsk saman-heng brukt for born som døyr før dei er døypte. Dette byggjer på den katolske og for så vidt lutherske læra om at frelsa er knytt til dåpen. Spørsmålet er då kvar dei udøypte borna hamnar, - i himmelen eller helvetet. Sidan Bibelen ikkje gjev noko svar, er – eller vart - det tenkt at borna hamna «på ein ukjend plass»,  - «i limbo».

Forfattaren av boka, Jan Alexander S. Brustad, knyter biletet til Dante:

«Sannelig befant jeg meg på kanten av dalen med den sørgelige avgrunn, som larmet sterkt av klager uten ende. Den var så mørk og dyp og tett av tåke, at samme hvor jeg stirret ned i dypet, så kunne jeg ikke skjelne noe.» (ii)

Ein slik introduksjon vekkjer og undring, i alle fall hjå meg. Kva er det forfattaren vil ha fram med dette sitatet? Er det at «dalen med den sørgelige klage», minner om nazistane sine dødsleirar? I så fall har Brustad rett:  Dei var eit sant «helvete» for dei som hamna der, enten dei hamna i krematoriet, eller var mellom dei få som slapp unna… 

Dei menneskja Brustad har valt å fokusera på gjennom 273 sider, levde bokstaveleg «på kanten» av avgrunnen. Ingen tvil om det. Der var mange som hjelpte til med å støyta desse ulukkelege ned «i avgrunnen» - enten motiveringa var ideologisk arisk eller truskap mot ein uvillig stat og ein rigid administrasjon.

Bilete eg tok av ein av illustrasjonane i Auschwitz

2. verdenskrigs holocaust

Ordet «holocaust», ser eg på internett, vert tillagt gresk opphav og refererer til ofring  der dyret vart heilt opp-brent. For meg har ordet opphav i dei jødiske brennoffera slik me finn dei omtalt i Mosebøkene. Etter at dei grufulle gjeringane til nazistane vart kjende, fekk ordet ei ny meining der det var menneske som vart brende. Det store fleirtalet av desse var jødar, rundt 6 000 000, men og andre «ofra» Hitler for å oppnå sitt ariske ideal.

Holocaust anno 2023

I dagens Israel vert uttrykket brukt om terrorangrepet 07.10.23. Den dagen vart 1195 menneske drepne, og mange både levande og døde, vart førde til Gaza som gislar hjå terror-organisasjonen Hamas og deira likesinna. Ein del av offera vart brende, nokre og levande slik nazistande gjorde det, men i det aller fleste tilfelle var det ikkje eit «holocaust» med eld. Men målet for ugjerningane var det same: - å drepa alle jødar og å skapa liding og gru. 

Står dagens jødar «på kanten av avgrunnen»?

Det som kanskje er mest skremmande i etterkant av 07.10.23, er det sterke anti-jødiske haldninga som har breidd seg, og den ukritiske og feilinformerande mengda av data som vert spreidd over heile kloden.

Høyrde i går kveld på ILTV ein forskar som hadde analysert BBC sin omtale av 07.10.23 og tida etter. Over 80 gonger hadde dei kalla Hamas for ei «motstandsrørsle». Tenkjer me på norsk krigssoge, hadde motstandsrørsla ein viss glorie sidan dei kjempa mot den tyske okkupasjonsmakta. Med denne ordbruken vert Hamas heltane og israelarane forbrytarane! Men, - var det eit bevisst ordval, eller berre serverte dei det Al Jazeera og Hamas-propagandistane sende dei?

Eg trur personleg ikkje at NRK er så mykje betre – eller rettferdigare - i sin omtale av Israel og jødane. Men det skal eg ikkje seia så mykje om. Om du har fylgt med på bloggen min, veit du at eg kutta ut NRK for lenge sidan. På meg verka det som Yama Wolasmal og dei andre såkalla «midtausten-spesialistane» driv anti-israelsk propaganda. Kanskje dei har kontaktar og venner mellom dei BBC kalla «motstandsrørsla»? Eg fekk i alle fall nok av NRK si anti-israelske haldning og kutta ut alt bortsett frå «Vestlandsrevyen»!  

Mine nyheiter får eg frå internettet. Israel-info får eg gjennom «Jerusalem Post», ILTV på engelsk, CBN News, "Jerusalemdateline" og andre.

Detalj frå tysk uniformshue utstilt i Auschwitz

NRK bør gravleggjast NO!

Tanken var visstnok ein gong at NRK skulle gjeva folket sann og politisk nøytral informasjon og kunnskap. Om det har vore tilfelle nokon gong, kan eg ikkje uttala meg om. Frå eg vart så stor at eg fylgde med, - og det var i Gerhardsens glanstid, har mediet vore først og fremst venstresida i norsk politikk, og dei radikale kreftene sitt talerøyr. 

Eg sit og skriv dette 1. mai. 

Dagen i dag skulle vore feira med ærleg arbeid og innsats i fokus, - og relatert til rettferdig lønn for utført arbeid. Men eg treng ikkje gå til NRK for å vita at i dag vert propalestinske og anti-jødiske / anti-israelske utsagn og parolar publiserte både i 1.maitoga landet rundt, - og i statsmediet.

Nei, fri oss frå NRK! Lat landet vårt få nøytral informasjon og kunnskap utan jøde- og Israels-hat! Og om NRK sine «Midtausten-medarbeidarar» (iii) skulle verta arbeidslause, kanskje Al Jazeera finn plass til dei? 

Synest du eg bør gjeva meg no?

Du har rett!   

Eg vonar å skriva bloggar i vekene framover, men er litt usikker. Fekk som julegåve ein tur til Toledo av nokre som visste eg var interessert i området der mykje jødisk kunnskap var samla etter at Jerusalem var øydelagt i år 70, etter år 133, og fram til utvisinga av jødane frå Spania i 1492.

Eg vonar turen kan gjeva både meg og lesarane mine litt tankearbeid frå det eg får oppleva og læra der nede.

--------------

(i) Jan Alexander Svoboda Brustad: «I limbo. Norge og de jødiske flyktningene 1933-1945», Cappelen Damm AS, Oslo 2023.

(ii) Dante Alighieri, italiensk middelalderforfattar og poet, mest kjend for «Den gudommelege komedie» som kom ut i 1321. Sitatet er teke frå første delen av verket, «Inferno» eller på norsk: «Helvete».                                                                                                                                                  

(iii)  Eg set «Midtausten-medarbeidarar» i hermeteikn for slik eg lærde dei å kjenne då eg såg NRK, var eg aldri i tvil om kven sine «medarbeidarar» dei var. Det var ikkje jødane eller Israel sine!!!!!

Bileta har eg teke sjølv

Det er forbode å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

 «LEKSIKON om LYS og MØRKE»

Dette er boka eg fekk låna..

Dette er tittelen på siste boka eg har lese om norske jødar og deira liv før og under andre verdenskrig. Forfattaren Simon Stranger (i) har gjeve ut fleire bøker, men denne ser ut til å vera den mest kjende. Sjølv fekk eg henne i hendene for fleire år sidan, men valde ho vekk då eg var interessert i reine historiske data om jødane i Noreg.

Då boka på nytt dukka opp, fann eg emnet og oppbygginga interessant. Forfattaren tek føre seg alfabetet og vinklar opp forskjellege emne opp mot bokstav etter bokstav. Her er eit døme: (ii)

A

A for anklagen.

A for avhøret.

A for arrestasjonen.

A for alt som skal forsvinne og gli inn i glemselen…..»

Etter å ha lese boka frå perm til perm, sat eg att med tanken at frå desse fire linjene breier innhaldet seg ut. Det gjeld jødane som det einaste dei kunne klagast for, var å vera jødar. Det same gjeld avhøyra av dei, enten det var på Falstad, Misjonshotellet i Trondheim eller i kjellaren på «Bandeklosteret». (iii) Den sistnemnde, villaen i Jonsvannsveien 46 i Trondheim, var Rinnanbanden sitt hovud-kvarter og Henry Rinnan (iv) sin bustad under krigen.

Då krigen var over og dei få norske jødane skulle etablera seg på nytt, starta dei på ruinane av det dei hadde hatt før norsk politi og norske nazistar dreiv dei ut, konfiskerte det dei åtte og til sist gjorde «si plikt» og samla alle med «J» i papira for transport til dødsleirane i Tyskland.

... og teksten på baksida

Men dei som kom tilbake, starta på nytt og fekk etter kvar etablert seg sjølv om norske styresmakter lite var villige til å gjeva dei erstatning for alt den norske stat under Quisling og tyskarane hadde teke frå dei.

Ei av dei som lukkast, var Marie Komissar som opna på nytt «Paris-Wien A/S moteforretning», ein manufakturforretning som ho og mannen, Hirsch Komissar (v) hadde drive før krigen. Etter at han var skoten av tyskarane i Falstadskogen i 1942, rømde ho og familien til Oslo. Derfrå kom dei seg til Sverige og overlevde.

Tilbake i heimbyen greidde ho å få forretninga på fote att. Då ho trong medarbeidarar i butikken, vart dottera Ellen og mannen bedne om å koma til Trondheim og hjelpa henne. Ho hadde funne ein fin, rimeleg villa med epletre og stor hage til dei. Dette huset vart så forfattaren sitt personlege tilknytingspunkt til hendingane under krigen. Det kom og til å kasta ein mørk skugge over livet til familien som kom flyttande den dagen i 1948…

Villaen var det huset der Rinnanbanden hadde herja, mishandla og drepe norske motstandsfolk! Å bu i eit hus med ei slik soge, og ikkje minst for jødar med alt dei hadde gjennomgått under krigen, hadde sin pris. Men det vil eg du som les dette, skal få vita gjennom forfattaren sine eigne ord.

Kven var Henry Rinnan?

Det spørsmålet var det viktigaste då eg valde å lesa boka (vi) biblioteket synte meg. (Eg spurde kva bøker dei hadde om jødar i Noreg. Det var ikkje mange!)  Som svar på det spørsmålet har Simon Stranger gjort ein god jobb, - i romans form og ikkje som teoretisk oppsummering:

«B for barndom, dette landet som hver og en av oss kommer frå, uvitende om hvordan ansamlingen av hendelser og følelser frå de første årene skal synke sammen som sedimenter på havbunnen og lagre seg dypt inni oss, danne landskap og væremåter som preger oss for resten av livet, slik denne vinterdagen skal komme til å gjøre det for den ti år gamle Henry Oliver Rinnan.» (vii)

Minnestøttene på den jødiske gravplassen i Trondheim over dei skotne i Falstadskogen i 1942.

Kva som hende den dagen kan du lesa om sjølv, men hendinga vert i romanen brukt som ein av grunnane til at guten utviklar mindreverd og skam. Mobbing og dårleg sjølvbilete gjennom ungdom og oppvekst, vert kompensert gjennom å skaffa pengar på uærleg vis. Men også det enda med nederlag.

Derimot, gjennom tyskarane, kom «berginga». No fekk han posisjonen og økonomien han hadde drøymt om, og fekk visa kor «flink» han eigentleg var. Alt brukt i kampen mot norsk motstandsrørsle, enten det var illegal presse, våpen og motstandsfolk, eller for å ta dei som hjelpte flyktningane til Sverige eller England.

Stranger har brukt same kjeldene som andre forfattarar før han, men har gjeve historiske data «kjøt på beina» gjennom romanen si frie form. Det gjer at boka forsvarar sin plass i det som er skrive om jødane i landet vårt. 

For meg var boka gjevande, men og stressande fordi eg heile tida leitte tilbake i «leksikonet» for å sjå det han hadde skrive om same emnet før, og på den måten skapa ein heilskap i det forfattaren serverer «stykkevis og delt». Trass dette, det er ei bok mange ville ha godt av å lesa. 

Sikkert DU og…

-----

(i) Simon Stranger, f. 11.02.1976 i Oslo. «Leksikon om lys og mørke» er romanen som fekk Bokhandlarprisen i 2018, same året som boka kom ut. Den er ein halvdokumentarisk roman som byggjer for det meste på data rundt jødane i Trondheim. Simon Stranger er gift med Rikke G. Komissar, barnebarn til Hirsch Komissar, ein av jødane som vart mishandla og skoten på Falsatad leir 07.10.1942.

(ii) Frå side 5 i boka. 

(iii) Dette er eit namn som ver brukt på side 21 under presentasjonen av huset. 

(iv) Henry Oliver Rinnan, f. 14.05.1915 i Levanger, d. 01.02.1947 på Kristiansten festning, Trondheim. Mange reknar han for den verste av dei norske som gjekk i tyskarane si teneste under krigen. 

(v) Hirsch Zvi Komissar, f. 09.06.1887 i Belarus , d. 07.10.1942 i Falstadskogen. Falstad fangeleir, Trondheim. 

(vi) Simon Stranger: «Leksikon om lys og mørke. Roman». Aschehoug & Co, Oslo 2018. 

(vii) Frå side 26 i boka. 

---------------

Bileta har eg teke sjølv.

Det er forbode å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Påske er noko mykje meir
enn lokkande kvite vidder...

Påsketankar

Første boka i vår Bibel, den som på latin vert kalla «Genesis» og på norsk 1. Mosebok, fortel om opphavet til alle ting. Det er det «Genesis» betyr. I den får me læra om den fullkomne skapinga og Guds hage, «Eden». Der finn me og syndefallet og dei første lovnadane om frelse frå Satans makt.

Same boka fortel oss om opphavet til det folket som verda sin frelsar skulle koma frå. På hebraisk heiter han «Yeshuah» og på norsk «Jesus». På begge språk er han kongen som ein dag skal sitja på Davids kongsstol i Jerusalem og styra verda med fred i «Tusenårsriket».

Gjennom 50 kapittel veks så soga fram både fysisk og religiøst. Jødane si soge starta med ein lydig mann, Abraham, som forlet heimlandet sitt og flytte mot vest til Kanaan. Me får sjå korleis det frå hans liv stig fram eit stammefolk som vert berga gjennom «den bortkomne sonen», Josef, han som vart den nest største i det mektige landet Egypt.

Denne Josef vart berginga for egyptarane under dei sju harde uåra, og for sitt eige folk, jødane som fekk bu i Gosen. Bibelens første bok sluttar med Josefs død, etter jødisk kalendar i år 2239. På vår kalendar om lag 1870 år f. Kr.

Ei påske uten åndeleg innhald, er som å opphalda seg
 i ein tunell og ikkje få få auga på den åndelege verda
som Gud har lagt framfor oss.

Frå overklasse til trelar

Det skulle gå 430 år før jødane kunne reisa heim att. Dei starta som dei favoriserte slektningane til Josef, bergingsmannen under dei sju katastrofale åra for Egypt og landa omkring. Dei enda som eit mishandla slavefolk.

Neste bok i Bibelen, «Exodus» eller 2. Mosebok, fortel om utgangen frå Egypt, det den latinske tittelen fortel. Då er det ikkje lenger snakk om ein stammefolk på «sytti sjeler» (i). 2. Mos. 12,37 seier at dei som forlet Egypt: «Dei var om lag seks hundre tusen mann til fots utanom borna!»

No var ikkje israelsfolket velkomne og favoriserte lenger i Egypt. I staden var dei dei mishandla trelane som farao var redd skulle verta for mange og som derfor påla jordmødrene å drepa alle nyfødde guteborn.

Me kan gle oss over våren inne ...

Ein mann «dregen opp av vatnet»

Moses, «Dregen opp av vatnet», - det var namnet faraos dotter gav han. Det var han som skulle fri folket sitt frå barnedrap og treldom. Først etter ein lang og omstendeleg prosess, kom så utgangen - «Exodus», - den første påskehøgtida som me kan lesa om i 2. Mos. 12. kapittel. Der finn me heile hendinga, frå påskelammet vart valt ut, til det heile var over og jødane kunne forlata Egypt i samsvar med Guds lovnad.

Det jødiske namnet på høgtida, «pesach» tilsvarar det engelske «Passover» = Forbigang. Det var det døds-engelen gjorde når han kom til heimar der folka trudde Guds ord og innretta seg etter dei. Der engelen fann blod på dørkarmane, gjekk han forbi. Elles drap han for fote.

I det huset det var blod på dørkarmane, var det slakta eit lytelaust lam. Der hadde familien ete eit styrkjande måltid og gått til ro. Dei kunne sova trygt. Blodet vitna for engelen at desse skulle han ikkje røra. Ikkje den førstefødde sonen i familien, og ikkje det førstefødde i buskapen.

... og ute

Slik var det ikkje for dei andre i landet. Midnattstimen kom og med den dødsengelen som gjekk inn i alle hus som ikkje var merkte med blod. «Og det vart eit stort skrik i Egypt, for det fanst ikkje eit hus der det ikkje var ein død,» står det i den siste delen av det 30. verset.

Høgtida sitt åndelege sentrum

Blodet var og er eit sentralt element i jødane sin «pesach» og vår «kristne» påske. For meg er Det gamle testamentet (Tanakh) og Det nye testamente ei samanhengjande samling skrifter som Gud har lagt i hendene våre. Påska starta i 2. Mosebok sitt kapittel tolv, går gjekk forskriftene i Toraen om den pålagde påskefeiringa, og fram til påska då Jesus som den lidande Messias vart drepen av romarane på Golgata.

Det var blodet frå påskelammet som berga jødane og opna veg for dei ut frå slaveriet i Egypt. Det er blodet som rann då Yeshua – Jesus – døydde den påska for snart 2000 år sidan, som bergar alle som trur og innrettar liva sine etter Guds ord, jøde så vel som ikkje-jøde. Blodet på dørkarmane i det gamle Egypt var eit symbol på det offerblodet som vart utrent i Jerusalem rundt 2000 år seinare. Det blodet er det einaste som kan berga oss i dag.

Døyparen Johannes såg det og sa: «Sjå der Guds lam, som ber verdsens synd!» (ii) Dagen etter repeterte han orda: «Sjå der Guds lam!».

Den skriftlærde Paulus rådde dei omvende til å rensa ut surdeigen (det er eit bilete på syndig livsførsel), og seier: «For vårt påskelam er slakta, Kristus.» (iii) 

Peter, fiskaren som vart læresvein, sa: «For de veit at det var ikkje med noko forgjengeleg, med sølv eller gull, de vart kjøpte fri frå den dårlege ferda som var ervd frå fedrane, men med Kristi dyre blod, som blodet av eit ulastande og lytelaust lam.» (iv) 

Så er blodet frå påskelammet den natta der i det gamle Egypt, og det frå alle dyra Gud påla jødane å slakta kvar «pesach - til evig tid» (v), førebilete på blodet frå det lammet døyparen Johannes, den skriftlærde Paulus og den gamle læresveinen Peter sa døydde for oss alle. Det var det offeret Gud utvalde sjølv og gav oss eit førebilete på i Genesis / 2. Mosebok kapittel 22 då Abraham svara Isak: «Gud vil sjølv sjå seg ut lammet til brennofferet, son min!». (1. Mos. 22,8)

Blodet frå den lidande Mesias, Yeshua Hamashaiach, er vår einaste berging og trøyst, enten me er jødar eller ikkje-jødar.

Ha ei velsigna påske  -  Chag Pesach kasher vesame’ach

-------------------

(i) 1. Mos.46,27

(ii) Joh. 1,29 og 36.

(iii) 1. Kor.5,7. 

(iv) 1. Pet.1,18-19. 

(v) 1. Mos. 12,24 

Bibelsitata er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve.

Bileta har eg teke sjølv.

Det er forboda å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Framsida på boka eg har lese

 Jenta i veggen

Dette er tittelen på ei anna interessant bok om jødar i Noreg. Ho kom ut i 2018, og forfattaren er Lena Lindahl (i). Eg kjende soga om Betzy Rosenberg frå tidlegare, men hadde alltid tenkt meg at «jenta» det var snakk om, var mykje yngre, - kanskje berre 10-12 år. Der tok eg grundig feil! 

Forfattaren har og teke med mykje informasjon om det som skjedde med jødane i landet vårt dei vanskelege åra boka spenner over, så boka bør lesast også av den grunn.

Hovudpersonen, Betzy Rosenberg, f. 01.07.1919, d. 22.07.2004, sin far, Bernhard Rosenberg (ii), kom frå Kviterussland og slo seg ned i Trondheim. Som så mange andre av jødane som kom til landet vårt, starta han som omreisande seljar, men fekk etter kvart sin eigen forretning i byen. Han gifte seg med Jenny, dotter til Abraham Samuel Philipson som dreiv manufaktur og herreforretning. Dei fekk to born, Betzy og Charles.

1940 kom og folk vart rådde til å evakuera byen i den første urolege tida. Familien Rosenberg kom til å bu hjå Ingebrigt Lerdal på Byneset. Der møtte ho att Arne Haugrønning, ein ikkje-jødisk mann som var ein del år eldre. I den samanheng skriv Lindahl: «Bonden hadde akkurat hyrt folk til å male gården. Betzy kjente igjen en røslig kar som kikket varmt mot henne frå husveggen. Hun kjente ham godt, og likte han mer enn hun burde. For han var kristen. At ei jødisk jente skulle finne seg noen annan enn en jødisk gutt, var bortimot utenkelig i hennes miljø».(iii)

Arne var oppvaksen på ein gard i nærleiken. Bror hans overtok heimegarden, men Arne fekk byggja hytta «Strandly» på Byneset. Han bygde litt etter litt med eigne hender mellom forskjellege oppdrag som tømrar eller målar.

Innstrammingar for jødane i Tronheim.

Det vart ikkje den store bombinga av Trondheim i 1940 som mange hadde vore redde for, og folk fekk flytta heim att. Ute frå Europa kom forteljingar om overgrep mot jødar og gettoar, men få, om nokon, trudde slikt kunne skje i Noreg. Familiane dreiv derfor sine butikkar og gjorde sitt arbeid som tidlegare.

og baksida ....

Så i andre krigsåret vart jødane sine forretningar merkte med «Jüdisches Geschâft / Jødeforretning» (iv), og tyskarane overtok synagogen. Nokre jødiske forretningar vart stengde, og nokre menn vart fengsla. Året etter vart så alle jødar registrerte og fekk ein gul «J» stempla på papira sine. 

Fleire av dei leiande mennene i det jødiske miljøet var arresterte, sende til Falstad og mishandla der. Fem av dei vart skotne 7. mars 1942. 

25. november 1942 kom norsk politi og bad ein del jødar pakka tinga sine, og alle forstod at noko nytt var i emning. Betzy var saman med fleire av familien i huset til mormora då to norske politimenn kontrollerte namna deira opp mot registreringa som var laga tidlegare. Då viste det seg då at Betzy sitt namn ikkje stod på lista over jødane i byen. Dermed slapp ho unna, og vart teken hand om av Arne som først gøymde henne der han budde i Trondheim.

Ein spennande sparktur

Arne, nevenyttig som han var, fekk ein ide om kvar han kunne gøyma kjæresten sin. Medan ho var gøymt i byen, reiste han ut til hytta og konstruerte eit rom i eine veggen. Med finsnekring og måling laga han ei dør som kunne stengjast frå innsida, og som gjekk så i eitt med veggen at ho var usynleg for dei som kom inn i rommet.     

Då det var gjort, tok han ein vinterkveld Betzy på sparken, og slik drog dei til hytta hans på Byneset. Ein tysk kontrollpost ropte dei opp, men slepte dei vidare uten grundig kontroll. Soldatane må ha tenkt det var eit forelska par på tur.    

Umenneskeleg fysisk og psykisk press.

Rommet Betzy kunne gøyma seg på, hadde berre 50 x 65 centimeter  golvflate og var 120 centimeter høgt. Altså var der ikkje plass til å liggja skikkeleg eller stå oppreist. Der måtte Betzy krypa inn når det kom folk på besøk eller oppheld seg i nærleiken av huset. Norsk nazistar og tyske soldatar hadde ein samlingsstad på Byneset, og fleire gonger vart det på hengjande håret at ikkje løyndomen i hytta til Arne vart oppdaga.

I mine tankar var rommet i veggen som eit sneglehus der Betzy trekte seg inn og var gøymt når situasjonane var for farlege. Samankrøkt og redd sat ho slik time etter time. Ved to tilfelle var ho medviktslaus då Arne endeleg kunne opna veggen og fåren var over. 

Så langt mi attforteljing av boka. Resten bør du lesa sjølv. Forfattaren har gjort eit grundig dokumenteringsarbeid med heile 316 referansestader der ho har henta kunnskapen ho serverer oss lesarar på dei 200 sidene forteljinga spenner over.

------------- 

(i) Lena Lindahl, f. i Kjøpsvik i Nordland i 1971, er norsk journalist. Ho har skrive fleire bøker med forskjellege tema. Denne er rekna som ein ungdomsroman.

(ii) Bernhard Rosenberg, f. 1895 i Minsk, Russland, kom til Trondheim i 1918. Foreldra og bror til Betzy vart sende til Tyskland og drepne i Auschwitz 3. mars. 1943. Snublesteinane deira finn du framfor Innherredsveien 51, Trondheim. (Merk: På internett finn du og ein annan Bernhard Rosenberg. Han var rabinar og stod sentralt i det jødiske miljøet i Noreg.) 

(iii) Sitat frå side 48 i boka. 

(iv) Sitat frå side 35. 

Bileta har eg teke sjølv.

Det er forbode å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Framsida på boka eg las

Eit uventa møte 

Sist veke var eg ein tur i Sunnhordland. Som alltid er eg på leiting etter ting som har med jødar å gjera, og i tankane mine var jøden Moritz Rabinowitz.(i) Han gøymde seg på Toftekalven, ei av øyane i området der eg var, men det laga seg ikkje så eg fekk ta turen dit.

I huset der eg budde, hadde dei to interessante bøker: «Margretesirkelen. Historisk roman», og «Margrete mi», av Ingeborg Askeland. (ii) Området der handlingane føregår, og tidsperioden ho skriv om, kjenner eg godt. Det var derfor med glede og spenning eg las side etter side om stader der eg sjølv har gått eller rodd rundt Lygra, eller Bryggen der eg gjekk kveldstur i den tida eg studerte i Bergen. Det var velkjend og nært alt saman.

Men brått dukka ei mishandla jødejente opp, heilt «av det blå». Ho vert brutalt kasta inn i persongalleriet og vert ein sentral person i mange av hendingane seinare. Margrete, hovudpersonen i boka, skal ein dag henta kål i åkeren bak Bryggen, og høyrer hosting frå hanseatane sin kålhage. Ho ser etter og finn eit blødande menneske med opphovna og blåslegne auge. Ho trur det er ein av læregutane til hanseatane, og spring etter hjelp heime i Gullskogarden. Mora og nokre kvinner går og ser etter. Dei kjem tilbake med den dei trur er ein av tyskarane sine læregutar, ein «garp».

Kvinnene som vaska og stelte den sjuke, oppdaga at den dei trudde var ein gut, var ein lita, bleik ungjente. Ho hadde vorte valdteken av dei tyske læregutane og var blodig og ille tilreidd. Den som hadde starta det heile, var sonen til Herr Schultze, sjefen for hanseatane i byen. Schultze vart varsla, og han fortel at far til «guten» var ein ven av han, ein rik handelsmann i Brügge i Holland som ville sonen skulle læra forretningsdrift hjå han i Bergen. Og Schultze tok «guten» i lære, endå han var ein liten og tunn 13-åring. Denne «Josefus» viste seg så å vera jødejenta Josefa, - valdteken av dei tyske læregutane!

.. og baksida

Ein jødisk tøybutikk på Bryggen

Seinare i boka kjem far til Josefa til Bergen. Han heitte eigentleg David ben David, og budde i Selenstadt då den store pesten kom dit. Som så mange andre stader, fekk jødane skulda for sjukdommen. Ein ven berga han, kona og den vesle dottera om bord i ein liten båt og sende dei nedover Rhinen med denne helsinga: «David ben David. Kall deg noko anna. No er du Johann frå Selestadt. Gløym at du er jøde». 

Familien slapp dermed unna pogromen medan skrika frå dei mishandla jødane ljoma og elden frå jødeheimane lyste opp byen dei rømde frå.

Hjelparen hadde gjeve dei eit brev til ein onkel som var tøyhandlar i Brügge. I Brügge vart Johann frå Selestadt ein rik mann og ven med Schultze,  leiaren for hanseatane i Bergen.

Endå ei valdtekt

Ditlef, sonen til Schultze, vart straffa for ugjerninga, men endra seg ikkje. Ein gong Margrete var send opp i lia for å samla urter, valdtok han henne og skar av henne fletta. Han gjorde det for å vinna eit veddemål han hadde gjort med dei andre tyskar-garpane! 

Både Josefa og Margrete vart gravide etter valdtektene. Josefa fekk ein gut. Faren greidde å spora opp nokre jødar i Øvrestredet som var skreddarar. Mellom dei var det ein som kunne omskjera guten i samsvar med Moseloven. Guten fekk namnet David.

Her passar det å slutta attforteljinga mi frå boka til Ingeborg Askeland. Mykje spennande skjer vidare både med jødane og dei andre, men det bør du lesa sjølv. Ein stor brann på Bryggen fekk alvorlege konsekvensar både for denne vesle jødefamilien og dei andre i den verda denne historiske romanen opnar for oss…

----

Takk til Ingeborg Askeland for bøkene,  - og for forteljinga om tøyhandlaren Johann von Selestadt, den vakre Josefa og den uynskte sonen hennar, David. 

-------------- 

(i ) Moritz Rabinowitz, f. 20.09.1887 i Rajgrod, Polen, d. 27.02.1942 i Sachsenhausen, Tyrkland.  Han etablerte seg i Haugesund 1911 og vart vel kjend for si forretningsdrift og for sitt samfunnsengasjement. Han gøymde seg i ei hytte på øya Toftekalven då tyskarane var på jakt etter han, men vart sviken, mishandla og send til Tyskland der han vart drepen saman med dottera, svigersonen og eit barnebarn i 1942.

(ii) Ingeborg Askeland, f. 17.05.1940, busett i Knarvik i Alver kommune. Ho er utdanna lærar og har vore medforfattar i fleire læreverk som har vore brukt i skulen gjennom ei årrekkje. Har skrive to historiske romanar der handlingane delvis føregår i Bjørgvin som den gongen var største byen i Noreg, og delvis på øyar knytt til den gamle kongsgarden Lygra i Nordhordland. «Margretesirkelen» kom i 2016, og «Margrete mi» i 2019.

Bilete av starten på artikkelen eg fekk

 Namnet Jesus (i) i det gamle testamentet

Dette er tittelen på eit stykke av Arthur E. Glass (ii) som hamna i hendene mine ein eller annan gong uten at eg veit når eller kvar det kom i frå. Utgangspunktet for det han skriv, er tre spørsmål:

«Hva mente engelen Gabriel da han fortalte Maria at hennes barn skulle hete «Frelse»? Hvordan var jødiske navneskikker med tanke på identifisering av den person som bærer namnet? Hadde navnet noen referanser i Tanack, Det Gamle Testamentet?»

Både for jødane og for oss ikkje-jødar, er dei spørsmåla han formulerer viktige, for: «Viss Jesus er vår Messias og hele Det Gamle Testamentet taler om Han, hva kan det da komme av at Hans namn ikke er nevnt selv en eneste gang?»

Hebraisk namnetradisjon

Eg har nokre messianske venner seier at eit hebraisk namn er uttrykk for «personens essensielle natur». A.E.Glass skriv om «den dype betydningen av det hebraiske namn», og viser til Lameks sons namn «Noah» som betyr «Trøyst», «Eber» som kalte sonen sin «Deling» fordi det var då jorda vart delt, og patriarken Jakob som Gud gav namnet «Israel» som betyr «Guds fyrste». (iii)

Ein annan ting med hebraisk skrift som er rart for oss i vår del av verda, er at dei ikkje har store bokstavar. Heller ikkje arabisk. Dei manglar den indikatoren som våre språk har med stor førebokstav i særnamn. Dermed vil ein aldri finna ei skriftform tilsvarande «Jesus» eller «Frelsaren» i Tanakh. Der vil alltid stå «yeshua» (= frelse) . Ordet kan dermed referera seg til «yeshua = frelse» dvs. handlinga, eller vera særnamnet «yeshua =  «Frelsar» dvs. personen. 

Faksimile med forklaring av ordet Yeshuah

Konteksten er avgjerande

Det er samanhengen som avgjer om det er eit særnamn ein har føre seg, eller eit vanleg samnamnsord. Engelens bodskap til Josef har begge:

«Josef, Davids son! Ver ikkje redd å ta Maria heim til deg som kona di. For barnet som er avla i henne, er av Den heilage ande. 

Ho skal føda ein son, og du skal gje han namnet Jesus (= yeshua / = guten), for han skal frelsa (= yeshua / = handlinga) folket sitt frå syndene deira.» (iv) 

Det gamle testamentet / Tanakh

A.E.Glass brukar fleire døme frå Tanakh. Det første er Gernesis / 1. Mos. 49,18 der patriarken Jakob seier: «Eg ventar på di frelse, Herre.»  Uttrykket «di frelse » kan omsetjast både som det står her, eller også «din Yeshua / din Frelsar». (v)

Salme  91, 16 brukar orda: «Eg mettar han med eit langt liv og lèt han sjå mi frelse.» På same måte som sitatet over, kan det hebraiske ordet visa til både handlinga «frelse», og til «Frelsar» (= «… og let han sjå min Frelsar». Jmfr. Opb.22,3-4.)

Endå klårare er det i Jesaias 12, 2-3: «Sjå, Gud er mi frelse, eg er trygg og fryktar ikkje. For Herren er min styrke og min song, og han (vi) har vorte mi frelse. 3  Med glede skal de ausa vatn or kjeldene til frelse.» 

Denne teksten kan dermed forståast slik: «Sjå, Gud er mi frelse / min Frelsar, eg er trygg og fryktar ikkje. For Herren er min styrke og min song, og han har vorte mi frelse / min Frelsar. 3  Med glede skal de ausa vatn or kjeldene til frelse / kjeldene til Frelsaren.» (Jmfr. Joh. 7, 38.) 

Bilete eg tok av eit måleri i ein engelsk katedral

Eit overgangsvitnemål

Den  gamle Simon venta på «Israels trøyst», og sa (vii): 

«Herre, no lèt du tenaren din fara herifrå i fred, slik som du har lova. 30  For mine auge har sett di frelse, 31  som du har gjort i stand like for andletet på alle folk, 32  eit lys til openberring for heidningane og til ære for folket ditt, Israel.»

Ordet «yeshua» i v. 30 kan bety både «frelse» og «Frelsar», men ut frå samanhengen her og vidare utover i Det nye testamentet er omsetjinga «For mine auge har sett din Frelsar, 31  som du har gjort i stand like for andletet på alle folk,…» endå meir logisk. Kvirfor? 

Fordi han stod der og lova Gud med «yeshua- barnet» i armane sine. Og det var den same ånd som var i dei gamle profetane som hadde varsla han og ført han til templet den dagen.

Den gamle Simons ord byggjer ei bru frå Det gamle testamentet sitt gudsliv og inn i det komande i Det nye testamentet….

---------------

(i) Det hebraiske namnet som på norsk vert «Jesus» eller «Frelsar», er «Yeshua». (Me finn det også skrive med «h» til slutt, slik det gjerne vert gjort i engelsk-hebraisk: «Yeshuah»). 

(ii) Kopien eg har, oppgjev som kjelde http://www.menorah,org/yeshname.html. Forfattaren, Arthur E. Glass, var nordamerikansk jøde, f.1881, d. 1957.

(iii) Dette er omsetjinga A.E. Glaser gjev. Det finst ei rekke slike utleggingar. Personleg likar eg «Han som kjempa med Gud» og som refererer seg til striden Jakob hadde ved Jabbok-vadestaden. (1.Mos / Genesis 32, 24-32). 

(iv) Matt.1,20-21.

(v) «Yeshua» kan omsetjast med «Frelsar», ei omsetjing som høver i mange tekstar.

(vi) Merk det personlege pronomenet «han».

(vii) Luk. 2,25-32. 

Bibelsitata: er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve,

Bileta er mine eigne. 

Teksten «Jesus - Yeshuah» fann eg på internett og skreiv ei lita forklaring til.

Det er ikkje lov å\ bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Utsnitt av tittelsida på heftet

«Sionismen. En artikkelsamling»

Bilete av side 80 i heftet

Etter å ha lese Lysestøls bok «Sionismen. Israels statsideologi» der han etter beste evne prøver å bevisa at jødane ikkje har noko historisk rett til landet, og heller ikkje har gått rett fram mot arabarane i området på ein sannferdig måte, er dette heftet godt å ha i handa. I motsetning til Lysestøl som har drege ut korte delar av det kjende personar har sagt og eller skrive, får lesaren her lesa heile artiklar til å trekkja konklusjonar ut frå.

Det svake punktet i heftet er at det ikkje vert gjeve bakgrunn for artiklane, til dømes datering og samanhengen forfattarane uttalte seg i. Som eit eksempel kan eg her nemna Andrei Gromykos artikkel «Det som taler for en jødisk stat» (i), som sikkert er det same som Lysestøl viser til på sidene 79-80 i si bok, og som eg skreiv om i bloggen for 16.02.25.

Bilete av side 26 i heftet

«Møte med «et land uten folk»

At Mark Twain (ii) skildrar eit nake, aude og trist land, er gammalt nytt, og det er vel det Lysestøl siktar til med tittelen han har brukt på eit kapittel i boka si. (iii) Andre del av artikkelsamlinga eg skriv om her, er «Det tomme land» (iv) der me får sitert namn som Ernst Frankenstein, Buckinham, Keith med fleire. Tre år før hadde Conder kalt Palestina «et ødelagt land» med stor nedgang i folketalet, herjingar av omstreifande beduinar, og så vidare.

Ein statistikk med offisielle (engelske) tal frå 1920-36  har denne rapporten (v):

«Palestina, som tradisjonelt har vært et land araberne emigrerte fra, ble etter første verdenskrig et land araberne emigrerte til. (…) Det foreligger ingen eksakte tall vedrørende omfanget av den arabiske immigrasjon mellom de to verdenskriger, men det anslås å ligge mellom 60 000 og 100 000. Hovedårsaken til at strømmen snudde, var jødenes utvikling av landet, noe som skapte nye og attraktive arbeidsmuligheter og i det hele en levestandard som var ukjent i Midt-Østen».

Eit frodig land.
På omvising på jødane sin første
jordbruksskule i Israel 

Lysestøl teiknar «sitt» bilete av det turistar kunne sjå i 1890 om dei tok den ottomanske jernbana frå Jaffa til Jerusalem. Han skriv:

«Dersom europeerne også tok seg en tur på den palestinske landsbygda, møtte de frodige appelsinplantasjer. (…) På togturen til Jerusalem passerte de reisende landsbyer og landbruksområder som viste de var kommet til et gammelt kulturlandskap dyrket av palestinske bønder, bosatt i over 1000 landsbyer.» 

Kanskje var det jorda til jødiske «effendis» dei fekk sjå? Lysestøl siterer Ben Gurions ord om jødane sitt arbeid som «effendis»: 

«Blant de første skuffelsene nevner jeg jødene frå første Aliya. De levde nå som effendis, som skaffet sin inntekt ved å leie billig arbeidskraft til sine plantasjer og gårder». (vi)

----------------

(i) I heftet side 27-29,

(ii) Mart Twain reiste rundt i Det heilage landet i 1867 

(iii) På side 76. i boka hans.

(iv) Side 7. Også denne artikelen manglar dei nødvendige data om  forfattarane og situasjonen utsegna er skrivne på bakgrunn av. 

(v) Side 9 der Palestine Royal Comissions rapport vert omtalt.

(vi) Frå side 81 i Lysestøl si bok. Understrekinga er gjort av meg der han i boka brukte kursiv.

Bileta er mine eigne.

Det er forbode å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Bilete av baksida av heftet eg refererer til

 Litt meir om sionismen

I ein tidlegare blogg var eg innom Andrei Gromykos tale i FN i 1947. Talen står i den israelske ambassadens artikkelsamling, og han seier:

«Når man skal vurdere de forskjellige planer for Palestinas framtid, er det nødvendig først å ta hensyn til den spesielle side av dette spørsmål. Vi må ikke glemme det ugjendrivelige faktum at befolkningen i Palestina består av to folkeslag, arabere og jøder. De har begge sine historiske røtter i Palestina. Dette landet er blitt begge disse folkeslags fedreland og begge inntar en viktig stilling i landet, både økonoimisk og kulturelt. …» (i)

Der er interessant at heilt fram til Ben Gurion hadde proklamert Israel som stat i 1948, vart folket i Palestina omtalt som «jødar» og «arabarar». Begge var registrerte i offentlege dokument som «palestinarar». Konstruksjonen av «det palestinske folket» er ei nyare og oppfinning utan fundament i dei historiske realitetane. 

Gromyko sa vidare i innlegget sitt: «Representanter for araberstatene hevder at en deling av Palestina ville være en historisk urett. Men dette syn på saken kan ikke aksepteres, om ikke annet fordi jødene tross alt har vært knyttet til Palestina gjennom en lang epoke av historien. Bortsett frå dette må vi ikke overse det faktum – og USSR-delegasjonen påpekte det allerede under den spesielle sesjonen i Hovedforsamlingen – at jødene befinner seg i en fortvilet situasjon på grunn av Den annen verdskrig. (…) Dere vet at det var ikke ett eneste land i Vest-Europa som klarte å beskytte jødenes interesser mot Hitlers vilkårlige handlinger og vold…» (ii)

Bilete av side 81 i heftet

Lysestøl brukar eit heilt lite kapittel (iii) på å bevisa at jødane ikkje har rett til landet dei i dag kallar Israel. Han viser til GT eller Tanakh og til den fortvila situasjonen jødane stod i under og etter den andre verdenskrigen. I tillegg til alt det andre han klagar jødane for, seier han at jødane utnytta empatien som då rådde i verda, til å «innta» Palestina og fordriva folket som budde der!

«FN bryter folkeretten». (iv)

Dette kapitelet startar med å forklara Lysestøl sitt syn på det som skjedde då England avslutta Palestina-mandatet. På sidene vidare kjem han med mange, og etter mitt syn, viktige usanningar. Han angrip FN for å ha blitt «et redskap for en minoritet» (= jødane), og går vidare inn på korleis delingsforslaget vart vedteke 29.11.1947 med 33 for,13 mot og 10 blanke. Alt jødane si skuld, for dette var det forslaget dei hadde støtta i UNSCOP. (v)

Frå debatten siterer Lysestøl Alfred Lilienthals bok «What price Israel?» då det var snakk om kvar jødane kunne slå seg ned: «La dem reise til Palestina hvor det er store landområder, en sterk økonomi og ingen problemer. Flyktningene kan lett få plass der». (vi)

Bilete av side 82 i heftet

«Rettferdighet mot araber og jøde»

Som referert før, støtta jødane FNs delingsforslag i 1947. Det var arabarane som nekta og gjorde at planane ikkje vart noko av. I artikkelsamlinga frå den israelske ambassaden står ein liten artikkel av Churchill med overskrifta du ser over. Der kan me lesa:

«Hvem ble Balfour-deklarasjonens løfte gitt til? Det var ikke til jødene i Palestina, ikke til dem som virkelig bor i Palestina. Det ble gitt til verdens jøder og spesielt til sionist-bevegelsen. (…) Løftet om et hjem for flyktninger, om et fristed, ble ikke gitt til jødene i Palestina, men til jødene utenfor Palestina, til den store, ulykkelige masse av adspredte, forfulgte, vandrende jøder viss brennende, uforanderlige og ukuelige ønske har vært et nasjonalt hjem». (vii)

Bilete av side 50 i heftet

Artikkelen forklarar vidare Churchills syn på samarbeidet med arabarane. Han meinar dei har vorte rettferdig handsama av England. Det meinte også oberst Lawrence som var den sentrale personen bak overgjevinga av 75% av mandatområdet (noverande Jordan) til arabarane. Dessuten, skriv Churchill: «Palestina-araberne har naturligvis for det meste kjempet mot oss…»

Ved sida av ser du eit utsnitt av Ben Gurions proklamasjon på frigjeringsdagen i 1948. (viii) 

Etter å ha arbeidt med Lysestøl si bok, sat eg att med ei rar kjensle. Det var nesten som om det var «Sions vises protokoller» (ix) eg hadde hatt i hendene mine….

-----------

Merknad: Bileta er mine eigne. Det "Fra Israels Uavhengighetserklæring" er kopi frå side 50 i boka.

(i) Frå side 27-28 i artikkelsamlinga. Så langt eg forstår, heldt han talen i 1947.

(ii) Frå side 28 i heftet. 

(iii) Kapitlet «Et jødisk folk, en jødisk nasjon» frå side 57 og utover.

(iv) Hovedkapittel frå side 121 og utover. 

(v) Bokstavane står for «United Nations Special Comitee on Palestina», ein komite som skulle utgreia spørsmålet for hovudforsamlinga. 

(vi) Frå side 126 i Lysestøls bok, med fotnote 194.

(vii) Frå side 33 i artikkelsamlinga.

(viii) Får side 50. 

(ix) «Sions vises protokoller» er ei bok som kom ut først på 1900-talet. Boka er eit antisemittisk verk som fortel om ein oppdikta jødisk-frimurar-konferanse  som skulle ha føregått samstundes med første sionistkongressen i Basel i 1897. 

Bileta har eg teke sjølv.

Det er forbode4 å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.

Framsida på dagboka mi vart ekstra aktuell...

Benign paroksysmal posisjonsvertigo 

«Kva i all verda er dette?» - Det var det eg tenkte då eg vakna og oppdaga at jorda gjekk rundt.

Ja, eg visste frå før at jorda går rundt sola, og at ho i tillegg går rundt sin eigen akse. Det høyrde med til barnelærdommen som han far, læraren, prenta inn i oss enten me var på skulen eller ikkje. Om me låg i åkeren og renska ugras, eller me var ute og dorga etter taretorsken på fine vårkveldar, var det alltid noko han ville læra oss, eller lekse eller salmevers han ville sjå om me kunne.

Men hin morgonen gjekk ikkje jorda berre rundt sola, og heller ikkje berre rundt sin eigen akse. Ho gjekk rundt meg! Eg la hovudet ned att på puten, men like lite ville ho stå i ro. Turen til badet for å finne ei bøtte å kasta opp i, vart reine ekstremsporten!

«Man går i fare hvor man går»

Dette høyrde eg sagt då eg var liten. H.A. Brorson skreiv «Jeg går i fare hvor jeg går» (i). På ekte nynorsk slik E. Blix omsette det, vart det: «Eg gjeng i fare kvar eg gjeng». Og då den meterbreie gangen på toppen av loftstroppa mellom soverommet og doen vart ei utfordring, forstår du kanskje korleis eg oppdaga kor sanne desse orda er!

Det latinske namnet eg brukte til overskrift, betyr noko så rart som «Krystallsykje». Den allvitande internettveven fortalde meg om nokre krystallar som hadde losna i nokre bogegongar eg skal ha inne i øyra, at sjukdomen var ufarleg og ville normalt gå over etter nokre dagar. Om det var noko trøyst!

Etter å ha kasta opp lenge etter eg hadde noko å få opp gjennom halsen, er eg i skrivande stund mykje betre. Så bra at eg kan starta å tenkja på andre ting enn at jorda ikkje vil stå still. Beste hjelpa vart å sitja i godstolen med eit teppe over beina - eg fraus i tillegg. Det å halda toppetasjen vertikal, vart beste medisinen for meg. Mitt velmeinande råd til deg og om du skulle få benign paroksysmal posisjonsvertigo er derfor å gjera nettopp det.

Framsida på boka eg lånte

Dokteren sa eg skulle sitja på senga og så leggja meg skiftevis mot høgre og venstre. Det var rådet han hadde å gjeva meg. Du får prøva du. Jorda ville ikkje slå seg til ro, enten eg gjorde meg til venstremann eller høgremann. Ergo valde eg å halda fram som gammal KrF-medlem, - i solid sentralposisjon. Bom i ro i godstolen. Det hjelpte!

«My story»

Bergen Bibliotek fortalde meg at eg var den åttande som venta på boka og at ventetida kunne verta lang. Men då eg gjekk til vårt lokale bibliotek, fekk eg boka berre etter nokre dagar. Ei bok eg hadde gledd meg til å lesa: Benjamin Netanyahu: «Bibi. My story». (ii) Men med sine 725 sider vart både boka og innhaldet for tung no. Eg las eit stykke, tok pause, og las litt til. Slik heldt eg på til Bibi var komen inn i diplomatiet. Då gav eg opp.

Boka er svært omstendeleg med mange detaljar, men er lærerik. Ikkje minst syntest eg Bibis bror, Yoni, trefte spikaren på hovudet då seksdagarskrigen var i emning  og han vart kalla inn i militæret:

«We’ll win», he said simply, «We have no other choice.» (iii) Betre kan det knapt seiast!

Som me veit starta krigen den 5.juni og slutta den 11. Då hadde Israel teke kontroll over Sinai, Judea, Samaria, Gaza og Golanhøgdene i tillegg til Gamlebyen i Jerusalem.

Eg lika også det Yoni skreiv til faren i Amerika etter han hadde vorte skadd i kamp, men likevel ville vera i Israel: 

Og baksida....

«We must kling to our country with our fingernails and with all our strength. Only if we do so will Israel remain the State of the Jews. Only them will they not write in the history books that once indeed the Jews roused themselves to action and held on to their land for two decades, but they were overwhelmed and once more became homeless wanderers. That is why I have to be here now». (iv)

Vektar-røyster

Den siste tingen eg vil ta fram frå det eg las, er at far til Bibi (v) såg den vonde utviklinga i Europa i 1930-åra.  Han skreiv:

  «Racial antisemitism is inciting a global war against the existence of the Jews, as a race that «poisons» human society. If racial antisemitism spreads, it will not only endanger Jewish rights but the existence of Jewish people everywhere». (vi)

Herzl og Jabotinsky arbeidde for å få jødane til å rømma frå områda der Hitler sine bødlar seinare skulle drepa 6 000 000 jødar. Til fånyttes, dessverre. Ze’ev Jabotinsky (vii) skreiv i 1938:

«For three years I have been imploring you, Jews of Poland, the crown of world Jewry, appealing to you, warning you unceasingly that the catasatrophe is nigh. (…) Time is growing short for you to be spared. I know you cannot see it, for you are troubled and confused by everyday concerns…(…) For God’s sake: let everyone save himself. So long as there is time to do so, for time is running short». (viii)

Kva ville desse tre sagt i dag om dei fekk oppleva den generaliserte antisemittismen og antisionismen som rår i verda? Dei levde i håpet om at ein dag skulle Eretz Israel stå fram or støvet. Kva ville dei sagt i dag då Israel er ein stat som dagleg kjempar for å overleva? Ville dei ropt Jebotinsky’s ord ut over verda:

Come now «for time is running short»?

------------

(i) Salme i «Troens rare klenodie», 1739, av H.A. Brorson, f 1694, d 1764 i Danmnark.

(ii) Utgjeve på Treshold Editions, New York, London, etc.,  år 2022. 

(iii) Sitert frå nedst på side 41. 

(iv) Sitat frå side 63 i boka.

(v) Benzion Netanyahu, f. Polen 1910, d. Israel 2012.

(vi) Sitat frå side 107 i boka. 

(vii) Ze’ev  / Vladimir Yavgenyevich Jabotinsky, f. Odessa 1880, d. USA 1940. 

(viii) Sitat frå side 108 i boka. 

Merknad: Eg har valt å ikkje omsetja sitata. 

Det er ikkje lov å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen utan skriftleg løyve frå meg.

Uversskyer....

 «Mors historie»

Dette er tittelen på Mona Levins (i) bok om familien hennar og tida før, under og etter andre verdenskrig 1940-45. Som i liknande bøker av og om jødar i Noreg, fortel ho om aktive, vel integrerte menneskje i sport og kulturliv, og i samfunnet generelt. Forteljinga om forfedrane hennar som kom til Noreg for å finna arbeid og ei trygg framtid, stemmer med soga til dei fleste jødane i landet vårt. 

Bakgrunnen deira var Aust-Europa, pogromar og overgrep dei vart utsette for på nytt og på nytt. Noreg oppfatta dei som eit trygt land. Om dei var fattige, kunne dei leva trygt her. Stort sett fekk dei driva arbeidet sitt i fred utan å møta større motstand etter Wergelands harde arbeid og fjerninga av grunnlovens paragraf 2.

Men noko endra seg etter første verdenskrig. Forfattaren siterer eit innlegg i Aftenposten frå 1924 om jødane: «De kommer inn som sildestimer. De setter sig fast over hele byen. Det er snart ikke en fruktbutikk, et utsalg av brukte klær, et lager av ure og annet kram uten at det står en smilende jøde bak disken. Osterhauggaten er fremtidens getto eller jødekvarter. Men bare vent, om noen tid finder vi dem som smarte eiere av villaer på vestkanten. (…) Snart har de foten innenfor en avis, en bank, Universitetet og Nasjonalgalleriet».(ii)

Levin kommenterer utsagnet med at «sildestimen» utgjorde frå 1918 til 1940 400 jødar, og at det aldri vaks fram noko «getto» her. 

Framsida på boka eg las

«De snikende truslene»

I dette kapitelet fekk eg lesa om det som skjedde i Europa i førkrigstida både før og etter Nürnberglovane, og teikna på Hitler sine planar for både Europa og for jødane som vart klårare og klårare. Forfattaren skriv:

«Nasistene ville gjøre Europa «Judenrein». Livet for jøder skulle gjøres så vanskelig at de ble nødt til å flykte. (…) Folkeforbundet, FNs forløper, ba den amerikanske presidenten Franklin D. Roosevelt om å gjøre noe, Han innkalte alle land i verden til et møte for å finne en måte å redde de tyske og østerrikske jødene på. Konferansen foregikk i Evian i Frankrike i juli 1938. 32 land deltok, deriblandt Norge, og det viste seg at ingen av dem ville åpne dørene. Tyskland kunne begeistret konstatere at skjønt alle kritiserte tyskernes handlinger, grep ingen den anledningen som nå bød seg til å hjelpe Europas jøder.  Historiebøkene er stort sett tause om dette».(iii)

Levin skriv at mellom 350-400 jødar som rømde frå nazistane, kom til Noreg i den tida.

Modell av "det som ein gong var..."

Ei framtid i det engelske mandatområdet Palestina?

Om det skriv Levin: «Andre var sterkt påvirket av Theodor Herzls drøm om en jødisk stat i Israel. Den sionistiske bevegelsen fikk aldri noen stor oppslutning her i landet. De som var kommet hit, valgte Norge og tryggheten. De mest ideoligisk aktive reiste rundt og oppfordret jødisk ungdom til å være med å bygge et nytt liv i Det hellige land.» (iv) 

Men trass i at jødar som Kurt Dublon agiterte for eit eige land i det engelske mandatområdet, fekk dei lite gehør for tankane sine. I denne samanhengen skriv Levin noko eg aldri hadde lese før: 

«Så gikk det ikke lang tid før norske jøder ble oppfordret til å pakke seg nettopp til Palestina – «Palestina kaller» sto det malt med store hvite bokstaver sammen med hakekors, på vinduene til enkelte jødisk-eide forretninger».(v)

- og baksida

Levins familiesaga

Etter å ha lese boka frå perm til perm, vart eg sitjande og tenkja gjennom det eg har lese av og om norske jødar i den perioden Levin skreiv om. Så langt eg kan sjå, er fellestrekka generelle og samsvarande. Det gjeld bakgrunnen til dei som kom, måten dei arbeidde på, og korleis dei integrerte seg i det norske samfunnet. Eit felles mål for alle dei eg har lese om, synest å vera det same som Jo Benkow hadde, «å vera ekte norsk». Dei trudde og, då uversskyene tok til å tårna seg opp over Europa, at dette ville gå over. Dei overgrepa det gjekk rykte om, ville nok aldri nå landet vårt…

«Nordmenn arresterte nordmenn».  (vi)

Vonbrotet for norske jødar var stort og sårt etter som tida gjekk fram mot deportasjonane til Tyskland. Levin skriv: «Nordmenn arresterte nordmenn. I andre land sto Gestapo bak disse arrestasjonene. Oslos drosjer og drosjesjåfører var satt inn for å hente norske borgere, og stilte pliktoppfyllende på de forskjellige adressene hvor det bodde folk som var skyldige i én eneste ting: De var jøder».

At «nordmenn arresterer nordmenn», er normalt. Det skjer kvar dag med norske borgarar. Men for jødane som kjende seg integrerte i det norske samfunnet, og som no vart arresterte berre fordi dei var jødar, var det sjokkerande. Segregeringa som raseideologien og seinare nazismen hadde fostra fram, hadde dei oversett eller kanskje undertrykt i von om at «om ei stund vil alt verta som før».

Slik vart det altså ikkje. Segregeringa var framleis ein realitet for dei norske jødane som vende heim att. Levin skriv om «Den lange reisen hjem». (vii) Ho fortel om dei vanskane som familien og dei andre jødane møtte, og den motviljen den norske etterkrigs-staten hadde då dei skulle å retta opp att dei tap nazistiske overgrep hadde påført jødane i staten sitt namn. 

Det er ingen tvil om at «reisen hjem» vart unødvendig lang og hard for dei som kom tilbake. Det gjekk og altfor lang tid før norske styresmakter bad jødane om tilgjeving for overgrepa dei vart utsette for både før og etter krigen. 

Som for norske krigsseglarar, kom dei fine orda først då fleirtalet av dei låg i grava…

-----------

(i) Mona Levin, f. 19.11.1939 i Oslo. Forfattar av boka «Mors historie…en familiesaga», Kagge forlag, Oslo, 2015. (Den eg har lese, er frå 2. opplag.)

(ii) Frå side 30.

(iii) Frå side 37-38.

(iv) Frå side 39-40.

(v) Frå side 40. 

(vi) Frå side 149. 

(vii) Sitat fra side 213.

Biletet av modellen av templet i Jerusalem tok eg i 2015.

Det er ikkje lov å bruka tekst eller bilete frå denne bloggen uten skiftleg løyve frå meg.