Guds Ord står fast
til evig tid.

Eit gudsord å leva på…

I bloggen som kom ut sist søndag, skreiv eg om eit profetord gjeve til Israel ein gong langt tilbake i soga. Det ordet er like aktuelt no som då.

I dag har eg lyst å vera meir personleg. Ein gong på hausten i 1962 var det ei eldre evangelistsøster, Anna Nybakk, som talte i pinsekyrkja Ebeneser, Volda. Eg hadde starta på lærarskulen der den hausten, og beste kameraten min var aktiv pinseven. Dermed slong eg innom av og til, eg og.

Det eg ikkje visste då, var at ho som var talar, hadde sett av den veka til faste og bøn om at i alle fall eitt menneskje måtte verta frelst dei kveldane. Og svaret vart meg. Ikkje offentleg kjent då, men den veka gjorde eg valet og overgav livet mitt til Gud.

No hadde eg vakse opp i eit sterkt kristent miljø, og på grunn av sjukdom i barndommen, hadde eg vore  tema for mykje forbøn. Likevel hadde eg aldri teke det endelege valet. Det gjorde eg den veka. Det naturlege valet for meg ut frå min oppvekst, var å ta del i det kristne arbeidet i kyrkjeleg regi. Dermed vart eg søndagsskulelærar i kyrkja i Volda.

Utsyn frå Mazada.

Men etter som eg las  Guds ord og diskuterte med kameraten min, såg eg etter kvart at det bibelske var dåp av truande. Eg pløgde gjennom alle bøkene eg fekk tak i om barnedåp, men fann aldri eit bibelsk grunnlag for den dåpen eg hadde fått som spedbarn.

Likevel, å ta bibelsk dåp, ville eg ikkje. Dermed vart eg mindre og mindre ivrig i det kristne arbeidet. Eg var kort sagt på veg bort frå både Gud og den Frelsaren eg hadde lova å gjeva livet mitt til.

Ei personleg oppleving.

Ein gong på hybelen, om det var natt eller dag hugsar eg ikkje, men eg fekk ein draum eller eit syn. Eg var i eit ope landskap og såg ein brann nærma seg. Etter kvart brann det rundt meg på alle kantar. Om eg høyrde noko røyst, hugsar eg ikkje, men det vart klart for meg at om eg ikkje valde å gjera det Gud synte meg i sitt Ord, ville eg gå fortapt.

Det kom ei slik gru over meg og ei slik redsle eg aldri hadde tenkt kunne opplevast. Brannen kom nærare og nærare. Til slutt ropa eg Jesu namn, bad om frelse og lova å vera lydig i det Han viste meg.

I det same døydde brannen ut, og det kom ei varm ro over meg. Denne opplevinga vart avgjerande for både dåpen og val eg har gjort seinare i livet. Og Ordet som beit seg fast i meg, var nett dette ordet frå Sakarias som eg skreiv om sist.

«Ikkje med makt og ikkje med kraft, men med min Ande, seier Herren over hærskarane.»   Sak 4:6b

Misjonskall og nye val.

Bønnekortet me fekk laga før utreisa i 1970

Ei tid etter det opplevde eg å få kall til misjonsteneste. Heller ikkje det gjekk utan kamp for min del.

Seinare vart eg kjend med ho som skulle verta kona mi. Ho var eigentleg misjonskandidat til India. Dei var tre sjukesøstre som skulle dit, men landet gav dei ikkje visa. Siste gongen hadde ambassaden sagt frå at det var dødfødt å søkja fleire gonger, og at dei burde innsjå at vidare søknader var nyttelause.

Misjonssekretæren sitt råd var at dei skulle gå heim og be Gud visa dei nye land der dei kunne koma inn. Det var i den perioden kona mi og eg treftest og begge opplevde me ei stadfesting på at landet me skulle til, var Paraguay i Sør-Amerika.

Guds Ord gjeld både i liv og død....

Me hadde møtt kvarandre på forskjellege møte, men det var under ein teltmøtekampanje på Bjorøy, vest for Bergen, at me kom til å ta den praten som vart avgjerande for liva våre.

Seinare i livet sa me stundom til kvarandre at me kunne ha gifta oss etter fire dagar! I staden vart det fire månader. Ein vesentleg grunn til at det kunne gå så fort, var både kallet og at me begge hadde funne ro i det same profetordet frå Sakarias. (Sak 4,6b).

Før me reiste ut første gongen, og av og til seinare, fekk me laga bønnekort (i). På vårt stod Sakarias 4,6b. Det var vårt faste åndelege haldepunkt. Det heldt oss oppe både i arbeidet og privat. 

Kona mi døydde for snart 4 år sidan. Me fekk vel 50 år saman. På gravsteinen står eit anna sentralt ord for den som vil leva eit fullverdig åndeleg liv, uansett kva rase eller folk me høyrer til:

«Anten vi då lever eller døyr, høyrer vi Herren til». (Rom 14,8b).

--------------- 

(i) Det var vanleg den gongen at misjonærane laga prospektkort av seg som dei selde i kyrkjelydane når dei hadde møte. Meininga var desse korta skulle folk ha i Biblane sine eller ein annan stad der dei stadig skulle verta minte om å be for misjonærane og arbeidet dei stod i.

Bibelsitata er frå Norsk Bibel, nynorsk utgåve. Bileta er mine eigne. Det av torarullen er frå Jødisk museum i Trondheim. Bilete frå Mazada minner oss om menneskje som tok Guds Ord på alvor og levde etter det.

------------

Det er ikkje lov å bruka bilete eller tekst frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.