Karta fortel…                    Del II

Det britiske sviket

Faksimile av sida i atlasen

På side 88 i same atlasen er eit kart med tjukk, svart strek rundt det området som vart lova til «the Jewish National Home» i Palestinamandatet frå San Remokonferansen i 1920. Men engelskmennene haddde innteke landet i 1917-18 med hjelp av arabiske stammar i området, og som motyting for denne hjelpa, fekk Emir Abdullah i 1921 rundt 2/3 av mandatområdet. Slik vart landet Jordan eller rettare sagt - Det hashimitiske kongeriket Jordan, skapt. I tillegg overførde engelskmennene eit område ved Golanhøgdene til franskmennene sitt syriske mandat.

Ein interessant informasjon på dette kartet, er den prikka linja frå Akkababukta opp til nord for elva Litani eller Leontes i dagens Libanon. Dette området tilsvara området der dei tolv stammane busette seg då dei inntok landet. Grensa ville då gått langs den ottomanske jernbana til Damaskus. Hadde jødane fått det dei ynskte, ville landet vorte bortimot 40 % større enn det engelskmennene etterlet seg til dei.

FNs delingsplan (x)

FNs svik mot jødane

Trass i at Folkeforbundet hadde gått med på å gjeva jødane eit heimland i det som var att av det britiske palestinamandatet, vedtok FN 29.11.1947 Resolusjon 181 der dei delte det resterande området med 56% til jødane, og 43 % til arabarane i området. 

14.mai 1948 erklærde så David Ben-Gurion Israel for ein jødisk uavhengig og sjølvstendig stat. Kva konkrete grenser dei gjekk ut frå den dagen, veit eg ikkje, men det er sagt at jødane hadde godteke FN sin delingsplan før denne dagen. Det hadde derimot ikkje arabarane gjort. Og straks fødselen av Israel vart kjend, gjekk Syria, Egypt, Jordan (i), Libanon og Irak til krig mot landet.

Trass alle spådommar, vann jødane – med Guds hjelp – slag etter slag, men måtte etter sterkt press frå mellom anna England, stogga kampane 7. januar 1949. Ved våpenkvila fekk Jordan kontrollen på eit område vest for Jordanelva som dei kalla Cisjordania, og halve Jerusalem. Egypt fekk området med Gaza.

Den tredje arabisk-israelske krigen: Seksdagarskrigen.

Israels fødselsveer var ikkje slutt i 1948. 5.juni 1967 kom det for tredje gong til krig mellom arabarane og Israel. Ei rekkje arabiske statar hadde samla seg mot Israel leidd av Egypts president Nasser, men berre Egypt, Jordan og Syria tok aktivt del i krigen. Med Guds hjelp tok Israel då store område som dei delvis gav frå seg i våpenkvila som vart underteikna 11. juni same år. Israel gav frå seg Sinaihalvøya, men held att området Cisjordan som seinare har fått namnet Vestbredden. Dei gav ikkje Jordan tilbake styret over Aust-Jerusalem, og heller ikkje Gaza til Egypt.

Faksimile frå snl.no/seksdagarskrigen

Men FN held fram som motstandar av at jødane skulle få sitt heimland i det som vart att av det engelske mandatområdet då britane hadde gjeve vekk Jordan og Golanhøgda. Sikkerheitsrådet vedtok «Resolusjon 242» som påla Israel å gjeva frå seg områda dei hadde teke og som dei ikkje gav frå seg ved våpenkvila. Landet er lite, og dei nye grensene var lettare å forsvarar mot angrep utanfrå, noko som har vist seg å vera rett.

Viktige ting å leggja merke til

1. FN ved sin resolusjon tok parti med dei som gjekk til krig mot Israel, og ville lønna dei som starta krigen ved å få krevja tilbake områda dei hadde før. Dette er eit prinsipp som ser ut til å gjelda framleis i og med at FN (og Noreg) no vil lønna Hamas og dei arabiske terroristane med eit «fritt Palestina» midt inne i det landet Gud gav jødane og som er deira tradisjonelle heimland.

2. Ein eller annan stad i denne prosessen kom nokon på at arabarane, som på lik line med jødane hadde butt i det engelske mandatområdet og vorte identifiserte som «palestinarar», vart eit «urfolk» i området. Dei okkuperte dermed einsidig den felles arabisk-jødiske identiteten, «palestinar», og proklamerte at deira originale «habitat» var Palestina. Dermed starte eit løgnregime som eg trur er utan parallell i etnisk historieskriving (ii).

3. Eit av grunnpilarane i Resolusjon 242 er at dei arabiske statane skulle godta at Israel skulle eksistera innanfor trygge grenser. Dette var og eit av fundamenta i Camp David-avtalen og i avtalane gjort i Oslo, men som arabarstatane (og dei såkalla «palestinarane») aldri tok med i sine grunnlovar eller politiske manifest.(iii) Sett i historisk samanheng har desse avtalane berre vore misgrep og ulukker for Israel!

Eit sorgens kapittel...

--------

(i) Den gongen kalla «Transjordan», = landet bortom Jordanelva.

(ii) Det same er realiteten bak begrepet «antisemittisme» som vart innført i staden for «jødehat». Der er mange semittiske språk og semittiske folk i Midt-Ausen, men antisemittisme er berre brukt i samband med jødar.

(iii) Kanskje avtalane Trump fekk til mellom Israel og nokre arabiske statar, har endra dette. Detaljane i avtalane kjenner eg ikkje til. 

(x) Frå UN_Partition_Plan_For_Palestine_1947,svg.png. (kart FN) Faksimile.

Det er ikkje lov å bruka tekst eller bilee frå denne bloggen uten skriftleg løyve frå meg.