Brev 9
……………….
Og mannen han gjekk seg i vedaskog,
 |
| Før den radude tråden gøymer seg! |
Hei fara, i vedaskog.
Der sat det ei kråke i lunden og gol,
Hei fara, faltu riltu raltu ra.
Var det ikkje slik me lærde visa om den utruleg
nyttige kråka?
Me går ikkje i vedaskog. Ikkje her nede i alle fall. Har
ikkje bruk for ved heller med den varmen som dette landet er forsynt med. Termometeret,
ekte «norsk», er derimot festa på eit trestykke. Furu, ser det ut til. Far
hadde eit slikt på veggen heime på Natås. Eg har eitt i kjellaren (for å fylgja
med så potetene ikkje har der korkje for varmt eller for kaldt), og så heng det
eitt ved kjøkendøra her i huset. Det ville fungert flott både på Natås og på Vangsnes,
men er eit sorgens kapittel her. Eg er både vonbroten og lei.
Dermed har eg noko å klaga for, veit du. Det er
nyttig, det. Trist om eg skulle koma or vanen. Men tenk å laga noko så dumt!
Treplata med alle strekane både oppom og nedom nullen, er heilt perfekte.
Jordbærsafta eller kva det no er inni glasstaven, også. Dei som laga vedunderet
sette på tre magebelte for å halda glasstonga der ho skulle vera. Ein god ide og
heilt nødvendig både for at ho ikkje skulle verta knust, og for at rett
temperatur skulle vera rett temperatur og ikkje meir eller mindre.
Nest er metallbeltet som helt glaskula på plass i
holet i ryggen. Så er det eit tynt, kvitt eitt på minus femten
grader, noko som sjølvsagt er heilt i orden her. Men kvifor skulle dei setja det øvste bandet så
eg ikkje kan sjå om det er 38,5 grader, 39 grader eller 39,5 grader Celcius?
Dermed må eg rusa dags-temperaturen til «39 grader
blank». Overkanten av festet er nett på 40. Der har eg ikkje sett raudstripa
endå. Til no har ho gøymt seg alle dagane for ikkje å fortelja oss den nakne
sanninga frå midt på føremiddagen til havgula kjem på ettermiddagen. No spelar
det ikkje varmen noko rolle for potteplantane som held han med selskap. Dei får
stå i skuggen og nyt livet slik som me andre når me slepp vera ute i
solsteiken. I tillegg har Godlukts-slyngplanten, - «dufteranken» som butikkane
heime kallar han, eige røyr. Dermed får han si tilmålt vassmengde i fastsett
tid. Ikkje slik nokonlunde både i tid
og vassmengde som dei får som er mitt og hageslangen sitt ansvar.
 |
| Vatninga går berre på den største i midten. Dei andre er mitt og hageslangen sitt ansvar. |
Tilbake til kråka. Ikkje ho i vedaskogen altså. Denne
sat plutseleg på taket vårt og glante ned på oss i dag tidleg. Kona og eg sat
bak huset og nytte at morgonen endå var sval. Me har den vanen å drikka
søramerikansk mate-te på morgonen, også her nede. Ein del av morgonstellet, kan
du seia. Før frukost og andakt og det andre som føl med, men etter at eg har
skrapt skjegget av kjakane og vaska svevnen or augene.
Me sat der i fred og anten ingen fåre då brått eit «Kraaa»
skar som ein kniv gjennom morgonlufta. Duene hadde kurra i morgongryet. Gråspurv
og andre småfuglar hadde laga godlydar i dagninga, men alt hadde stilna av etter
som sola steig. Einast ein variasjon av kvefs, eller «vøps» som me sa der eg
såg dagslyset for første gong, hadde vimsa seg ut og inn or hekken me sat at
attmed. Summande. Me to godpratte slik
gamle ektefolk skal gjera og budde oss så smått på i trekkja innomhus.
«Kraaa». Å seia at ho gol, vil vera å lyga. Me som ikkje hadde
sett kråker her nede i Negev, - i byen med Jonas-haugen derimot var mange,
skvatt til som om kvefsane hadde stukke oss. Eg svarde med nokre ramneskrik,
slik eg stundom gjer for å terga kråkene på Vangsnes. Ho på taket skakka på hovudet,
baksa litt med vengene, flaug så nokre gonger i ring rundt huset for
sikkerheits skuld før ho tok kursen nordover. Utan ein lyd. Kanskje ho vart
redd ho skulle enda opp som tunnesalta kjøt, vindauge eller med føtene som
møkagreip. Kven veit kva songar ho hadde lært då ho var lita.
Kyrkjebåt har me i alle fall ikkje bruk for her nede.
Ikkje andre heller. Då sabbaten gjekk inn i går kveld, hadde folk familiekveld
eller var i synagogen. Nokre gjekk kveldstur. Andre brukte bil. Men denne
morgonen, på sjølve sabbaten, var alt stilt. Ikkje bilar og ikkje folk korkje å
sjå eller høyra.
Kanskje det var derfor det gråe og svarte vesenet på
taket gjorde slikt inntrykk?
No må du ha det godt.
Helsing oss to her nede i varmen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar