Brev 10
……………………………..
Kjærer deg.
Nei, dette var kjekt! Tenk å få nytt frå Gamlelandet. (Må vel ha lov å seia det
no me har vore to veker ute i verda? Eller burde eg venta ei veke til?) Du veit
kva han sa han som kom tuslande heim att i tunet fordi han hadde kome for seint
til Amerikabåten: «Du ju still hæv dat old katt?»
Stakkars katten. Han måtte kjenna seg urgammal der
han fyken og malande kom for å ynskja mennesket sitt velkomen heim att. Kanskje
han, katten altså, hadde bruk for
psykolog etterpå? Vår treng det framleis. Eg høyrer han remjar utanfor døra.
Klagar av gammal vane. Eller for å få utvida sitt privilegium. Frå omstreifande
mor med tre ynkelege små, har ho no hus og mat og nokre truskuldige tobeinte ho
tydelegvis vil styra både med mjauing, fresing, knurr og klør. Kanskje ho lir
av seinverknader frå ein vanskeleg barndom? Det kan gjeva seg mange slags
utslag har eg høyrt.
Kva kråka ville, har eg derimot funne ut. I går kveld
kom ho att. Med ektemake. Ikkje skreik ho til meg og ikkje let ho ille på nokon
anna vis heller. Men ho fylgde godt med. Ho ville sikkert hatt mat, både ho og gubben,
men ho var mest interessert i det som er aller viktigast for alt liv på desse
breiddegrader. Vatn.
 |
| Oliven til mat og blad til te |
Ein del av jobben min er å vatna hagen og ein liten
olivenlund i enden av husrekkja. Friske, grøne tre som no er over halvanna
meter høge og fulle av veksande frukter. Plantar sette ned av norske
israel-elskarar med same draumen som Moses, Josva, Ben Gurion og nokre
millionar: At øydemarka skulle blomstra
og bæra frukt.
Hjå 90 % av huseigarane i denne byen ligg hagane som
tørre plassar meir eller mindre fylte med ting av forskjelleg slag. Men i dette
huset og nokre få andre vert det vatna nokre timar på ettermiddagen. Blomar som
elles ville døy på få dagar, strekkjer seg her mot sola. Eit epletre og eit
pæretre veks bak i hagen og vil gjeva frukt om eit år eller to. Slyngplantar og
druer gror oppover murar og stolpar. Pasjonsblomsten har me ete frukter av
sidan me kom. Hekken mot grannen på baksida skulle hatt ein omgang med hagesaksa.
Ein lokal gartnar har sagt at no er tida.
Olivenlunden har eigentleg timestyrt vatning, men elektronikken
er daud og erstatta av meg. Det er ikkje inne-vatn eg vatnar med. Det er filtrert og kan drikkast or
springen. Utslagsvatnet vert resirkulert og brukt ute. Bokstaveleg talt «Til utvendig bruk» som det stod på medisinflasker i gamle dagar. Kanskje
det står slik enno. Kva veit eg. Ja, kanskje står det på vatningskranane og. Krusedullane
er reint hebraiske for meg. Men kråkene gledde seg og tok til takke. Plantane
og.
 |
| Huset med vatninga til parken i framgrunnen |
Hadde ikkje leiinga her nede i Sørlandet funne på å
leggja ein by her, kva skulle kråkene og kattane livberga seg med då? No er
byen 19 år, har butikk, synagoge, offentleg bad med badevakt, student- og ungdomsbustader
og rundt 200 familiar i egne hus. Eigentleg var det ein kibbuts starta for 39
år sidan. Hønsehusa står litt nedom porten endå, men dei fjørkledde
eggprodusentane vart flytte lenger vekk for å hindra problem med lukt og fluger.
Åkrane og husa for plantar er i drift endå. «Driv-hus» og «stopp-hus» eller kva
me no skal kalla dei. «Skuggehus» kanskje. Duken på desse stoppar akkurat nok solstrålar
til at plantane overlever og produserer mat for grønsakglade tobeinte. Det
motsette av det trengst lenger nord på kloden altså.
 |
| Verså god. Her kan du kvila. |
Rundt byen går eit dobbelt, tre meter høgt gjerde.
Ein indre del av det kan visstnok setjast straum på om det trengst. Vegen inn
kan sperrast med ein sterk, gulmåla port og har vakthus attmed. Skiltet fortel
at er porten stengd, ring ….. Men porten
er i ustand og har vore det siste månadane. To kvartal nedanfor oss er det i
tillegg klipt hol i det ytre gjerdet, kven som no gjorde det. Folk fortel dei
har både ringt og snakka med kommuneleiinga om problemet, men ingen ting har
hendt. Dessverre når det gjeld vern av byen. Heldigvis om ein tenkjer på kva som
har hendt andre stader i landet. «Snart», «Neste veke» eller kva no kommunetoppane
finn på å seia. Stakkars folk. Dei har ikkje ein gong ein stakkars terra-skandale
å gøyma seg bak!
I enden på kvart kvartal er det planlagt eit lite parkanlegg. Infrastrukturen er på plass her og, men
oppfylginga manglar. Husrekkja ved sida av har stolar der ein kan kvila
tyngdepunktet ein har omtrent på midten. Kost berre av sanden først. Havgula
vaknar gjerne på ettermiddagen med nokre friske fråspark som tek sand med seg.
Etterpå roar ho seg ned og vert berre til glede.
Nei, no gløymde eg reint å svara på brevet ditt. Den
alderen, veit du. Men eg lovar å svara neste gong eg skriv.
Meg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar