Me og Pusen, eller Pusen og me?

Brev 7

…….

Takk for brev. Kjekt du føl med oss på reisa sjølv om me ikkje reiser lenger. Er heilt i ro må eg vel seia. Skal passa hus og stella litt hage, og så laga frukost om ein turist eller to skulle finne på å stikka innom.  Men det er lite truleg på denne tida av året, seier kjentfolk. For varmt.

Huset her ligg både i enden av gata og enden av byen.

Du finn oss i «Det Hvite hus i Negev», omtalt i Dagen, 22.07.15.  Om du er forviten, altså. Du er velkomen innom òg om du er på desse kantar. Bladfyken som laga artikkelen, trefte leiaren i organisasjonen, men ho var reist då me kom. Dei som overtok etter henne, er og reiste, og me rår grunnen åleine. Som han sa, strilen som rodde seg ut på seiegrunnen. Men me slapp å slå med fiskestonga. Ikkje berre reiste dei frivillig, men også før me hadde forstått at dei ville opp att til det kalde og våte Nord. Det var nesten som me vart foreldrelause då dei for…

Fortalde eg ikkje om fuglane som var på makkjakt? Jau, eg lova deg visst at du kunne plukka makk om du ville prøva fiskelukka. Det skulle eg og gjerne gjort nett no. Fiska. Utanfor døra går nokre innfødde, men ikkje velfødde, og skrik  kvar morgon. Ei mor med tre små. Dei var visst fire, men ein er vekke, seiest det. På kvelden kjem ein nokså velfødd kar luskande, og dermed er vel familien samla.

Har du høyrt om kattepsykolog? Kattehjernekrympar? Ikkje det. Nei vel. Me lærde om det i førkvelds. Du skjønar hokatten, mor-katten med andre ord, er ein forunderleg gestalt som dei sa på Wergeland si tid. Ho og ungane sit ved kjøkendøra og remjar kvar morgon me kjem frå soverommet. Fir-stemt. Vil ha mat. 

 

I instruksjonsboka for huset står med reine ord: «Gjev ikkje kattane mat».  Men som ein hjelpeorganisasjon som er programmert for medkjensle og omsorg, korleis kan me lata vera å synast synd i ei stakkars einsleg mor med tre små og gråtande born med tunne magar og triste auge? Då me kom til huset, sa dei som var her: «Gjev kattane mat utanfor gjerdet». Men kva hjelper det når svolten er stor og jammeren sår? Krypa veit kvar kjøkkendøra er.

Ho ser fredeleg ut når tobeiningane er vekke. Men...

 

Men så var det psykologen. Kattepsykologen. Hin kvelden fekk me eit par trivelege damer innom. Ho eine har budd i Frankrike og har ein heil del meir livserfaring enn me. Praten kom inn på kattemora. Når me kjem ut med mat, - dette må du ikkje seia vidare til organisasjonen -, stryk ho seg oppetter leggene på oss medan ho mjauar, fresar, viser tenner og ser ut til å vilje kvessa klørne på oss. Om ein annan. Alt i same andedraget så og seia. Kan du forstå deg på slikt?  Ingen av oss som var her den kvelden, hadde korkje høyrt eller sett noko liknande.

 

Men ho frå Frankrike visste råd. Der er katte-, hunde- og andre dyre-psykologar. Både prismessig og klientellmessig. Kunne me fått katten til ein kattepsykolog til dømes i Paris eller Lyon, ville problemet verta løyst. Ein del sesjonar på psykologbenken i stille samtale om det djupaste og såraste i katte-sjelslivet, ville gjort under. På denne måten får franskmennene lukkelegare og meir veltilpassa kjæledyr, og sjølve større personleg velvære. 

Eg har sagt det med deg før: Han far sa alltid når det var noko som kunne få øyrene til å detta av: «Lyg dei, så lyg eg!».  Men korkje me eller organisasjonen har råd til å reisa til Paris så katten kan få den hjelpa han så sårt treng.

Problemet er altså uløyst endå, men det skal eg koma tilbake til. Temperatauren heldt seg på 39  til 40 om dagane. Celcius altså. Ute og på dagtid. Når varmen vert for sterk, forsvinn kattane for så å dukka opp på kvelden eller neste morgon. Kvar bidige dag. Reine fylgje-mjau-tongen med andre ord.

Vil du fylgja med dei og oss to gamlingane frå Sogn, reknar eg med fylgjetongen fortset i neste brev.

Med beste helsing frå oss to.

Meg.

PS. Spanderer du tur på oss til kattepsykologen i Paris, tek me gjerne imot. Me har ikkje sett korkje Eiffeltårnet eller Triumfbogen. Ikkje kjetta heller. DS.